Iran
EEN KORT BEZOEK AAN IRAN – 2018
VOORBEREIDING
Planning
We zijn twee ervaren globetrotters en bedachten een combinatiereis te maken naar Turkmenistan, Afghanistan en Pakistan. Maar omdat men met een toeristenvisum in Turkmenistan verplicht met een dure gids moet rondreizen en bovendien de aanvraag voor een visum erg ingewikkeld is, bedachten we een transitvisum aan te vragen wat eenvoudiger is. Dus moesten we naar Iran vliegen en vervolgens met openbaar vervoer naar de grens Iran-Turkmenistan rijden om vervolgens in vijf dagen tijd Oezbekistan te bereiken. We zouden daar Khiva, Buchara en Samarkand bezoeken om vervolgens in Termez de grens met Afghanistan over te steken. En omdat de Khyber Pass gesloten is voor toeristen moeten we vliegen van Kabul naar Islamabad. Tenslotte gaan we Pakistan verkennen om dan uit Islamabad naar huis terug te vliegen.
Visum
Consulaat van Iran
Avenue Tervuren 415
1150 Sint Pieters Woluwe
Tel. 02/7254095 of 02/6270381
www.en.brussels.mfa.ir consular@iranembassy.be
Aanvraag evisa : www.evisatraveller.mfa.ir
Opgelet : adres ambassade en consulaat zijn verschillend
Op hun site lezen we dat een transitvisum 25 € kost en een toeristenvisum 60 €.
Geldzaken
Geen werkende ATM toen wij op 29/08/2018 op de luchthaven waren.
Vlucht
We boekten een vlucht bij Emirates naar Teheran met een stop in Dubai met mooie vertrekuren en aankomst in de voormiddag. De rest bereisden we over land.
Reisweg
Reisweg in Iran: Teheran, Gorgan, Quchan, Bajjiran (grens Iran/Turkmenistan)
Informatie
www.caravanistan.com is een heel goede reiswebsite van een Belg over alle stannekes in Centraal Azië.
REISVERSLAG
Woensdag – 29/08/2018
Reisweg: Van Teheran naar Gorgan
Op de luchthaven van Teheran duurde het wel een uur om een VOA te kunnen bekomen; de elektrische terminals werkten niet en we werden van het kastje naar de muur gezonden. Een visum kost 75 $ of je nu een dag of dertig dagen in Iran verblijft. Wij moesten cash betalen want op de luchthaven zijn er geen ATM met Visa of Maestro functie. We konden wel dollars wisselen. We moesten lang zoeken naar de busterminal voor Gorgan: vraag naar Sharkh. We betaalden ieder 520.000 IRR (12 €) voor een bus van negen uren naar Gorgan. Op de bus kregen we een doosje eten en drinken. We reden regelmatig door een grote doorgangsstad. Op de bus zat een soldaat die ons uitnodigde. Zijn moeder had heel lekker gekookt en we kregen zijn kamer om er te overnachten.
Overnachten:
Bij de vriendelijke Mohammed en gratis.
Donderdag 30/08//2018
Reisweg: Van Gorgan naar Quchan (440 km) en verder naar Bajjiran (80 km) aan de grens met Turkmenistan.
Wij konden lekker uitslapen en nadien ontbijten met Mohammed en zijn moeder op de grond. Daarna heeft Mohammed met zijn wagen met ons een uittap gemaakt naar de beboste heuvels buiten de stad. Hij noemde het de “jungle” maar voor ons was het een wandelbos waar ook veel Iraniërs picknickten. Daarna had hij een verrassing voor ons en reed naar een heiligdom waar achter tralies/hek een koran stond. Voor een gebedsnis mochten we een wens doen. Het noemt Shrine of Imamzadeh Abdullah.
Dan reden we naar de busterminal maar er was geen bus om 14 uur, wel om 21 uur. Een ticket voor een acht uren durende busrit kost 250.000 IRR ongeveer 5 euro.
Daarna trakteerde Mohammed in het beste restaurant van Gorgan, Melal, en we kregen al een gebakje aan de ingang terwijl we moesten wachten op een tafel want het was er druk. Er was een groot buffet met veel garnituur en gebakjes zoveel je kon eten. Als hoofdgerecht nam ik een lekkere grote plaatselijke forel. Dit restaurant is een aanrader.
Daarna nog wat gerust bij Mohammed thuis en thee gedronken. Hij zwaait volgende maand af na twee jaren militaire dienst. Daarna voerde hij ons vlug naar de busterminal waar onze bus voor Quchan om 21.40 uur vertrok met veertig minuten vertraging. Mohammed stopte ons nog vlug een zakje eten en drankjes toe. De bus reed door de stad op zoek naar nog meer passagiers en stopte regelmatig onderweg. We reden regelmatig door fel verlichte steden alsof het kerstmis was.
Overnachting: op de bus
Vrijdag 31/08/2018
Reisweg: Van Quchan naar Bajjiran
We kwamen om 05.20 uur aan in Quchan na zeven uur op de bus gezeten te hebben. De chauffeur van de bus was zo vriendelijk om een taxi voor ons op te bellen om ons naar de grens te brengen. Mohammed had ons gezegd om maximum 50.000 tuman ervoor te betalen. Maar de taxi vroeg 500.000 rial, verwarrend. Uiteindelijk vroeg de taxi 70.000 tuman, nog teveel dacht ik en ik betaalde uiteindelijk 50.000 tuman (= oude munt, nu is er de rial, gewoon een nul meer). Er is geen bus naar Bajjiran zei de taxichauffeur en ik kan het wel geloven; we zagen op de rit van ongeveer 80 km slechts twee kleine dorpen. We reden door een steenwoestijn en bergen en langs een riviertje naar de grens, geen bewoning onderweg. Het was nog vroeg toen we aankwamen in Bajjiran en de taxi deponeerde ons bij de post en we moesten maar vragen in een kleine winkel waar we konden slapen. Alles was nog gesloten in de lege straten van het grensdorp. We zaten wat verdwaasd op een bank op nauwelijks honderd meter van de vier meter hoge metalen poort die we voor de grens Iran-Turkmenistan aanzagen. Plots werden we door twee mannen in hun huis uitgenodigd waar het warm was en we kregen nog warme thee en versnaperingen. We konden er slapen tot de middag. Na de lunch zong Sarzad voor ons terwijl Magdi muziek speelde. De laatste was verslaafd aan drugs en de eerste was ernstiger maar het zijn uitstekende artiesten. We moesten niets betalen. We verkenden nog wat het dorp en zagen slechts één vrouw alleen met rugzak die uit Turkmenistan kwam. We hebben aan deze grenspost geen enkele vrachtwagen gezien, geen Iraanse en geen Turkmeense en evenmin personenwagens of andere toeristen. We hebben iets gegeten in een klein restaurant, het enige bleek. We ontmoetten er ook een Franse fietser die in vijf dagen 600 km tot Oezbekistan moest overbruggen. In een winkel konden we onze 17.500.000 rial IRR omwisselen voor 2.700 Turkmeense manat, TMT.
Overnachting:
Om 14 uur heeft Sarzad ons naar het enige hotel van het dorp gevoerd. We waren de enige gasten in dit verwaarloosd hotel van vergane glorie. De uitbater vroeg aanvankelijk drie miljoen maar ik bood hem één miljoen rial (ongeveer 20 €) Enkele families Iranese toeristen kampeerden in de tuin van het hotel of picknickten er in de schaduw.
Zaterdag 01/09//2018
Reisweg: Van grens Iran/Turkmenistan naar Ashbagat ( 35 km).
We staan al vroeg op want de grens is open om zeven uur. Vanaf de hoge ijzeren poort is het nog twee kilometer steil op wandelen naar de effectieve grenspost Iran/Turkmenistan. Gelukkig geeft een man ons een lift naar het Iraans grenskantoor waar we al om 07.40 uur aankomen. Om acht uur gaat de Iraanse kant open en amper tien minuten later zijn we al door de immigratie, geen scancontrole; het gaat heel vlot.
Erik Trenson
