RDC Congo (Kinshasa) een avontuurlijke reis

 

 

 

Voorbereiding

 

 

Informatie

 

Er bestaan drie Congo’s:  ten eerste de Republiek Congo (RC) waarover deze bijdrage gaat, wel eens Congo-Brazzaville genoemd.  Voor ons Belgen is RDC, République Démocratique Congo beter bekend en we noemen het wel eens Congo-Kinshasa.  Maar er bestond ook een Congo Portugues, het huidige olierijke Cabinda, provincie van Angola. Er is zeer weinig informatie over het land. 

Ik had mij de reisgids van www.petitfute.com aangeschaft.  en dit is een uittreksel uit het boek : https://www.petitfute.com/p116-r-d-congo/guide-touristique/

Verder bestaat er een officiële website : www.congo-tourisme.org 

Tenslotte is er ook nog een specifiek forum : www.congoforum.be    

www.asteriaexpeditions.be uit Brugge organiseert begeleide reizen naar RDC.   

Gezien wij enkel de provincie Bas Congo en Kinshasa zouden bereizen is volgende site interessant : www.kongocentral.net/tourisme-Bas-Congo

 http://www.visit-rdcongo.com/cnt/ont/default.asp is de nieuwe toeristische website voor RDC

Om te logeren kan men boeken via booking.com  wat ik ook had gedaan maar het adres was niet goed opgegeven zodat ik in Kinshasa hopeloos met een taxi zocht en niet vond.

Bij www.jumia.com vindt men goedkopere overnachtingen dan bij booking.com maar het is gevestigd in Nigeria en dat is een land met 99% bedriegers !

Op www.backpackers-planet.com kan men misschien een goedkoop logement vinden want in Kinshasa zijn de hotels heel duur.

 

Wat geld betreft is de CDF het betaalmiddel, ongeveer 1.875 CDF voor één euro maar is erg schommelend.  Het is goed euro’s mee te nemen en ter plaatse om te wisselen. Geld uit de automaat halen met een visa kaart kost minstens 5 € extra in België bij afrekening.  Dollars worden ook vlot aanvaard ter omwisseling, nog beter dan euro’s. .   

Het gele inentingsboekje is verplicht en op www.itg.be kan men vinden wat nodig is; in ieder geval inenting tegen gele koorts.  Malariapreventie is nodig want het land ligt op de evenaar. 

 

 

Visum

 

De aanvraagprocedure lijkt mij heel ingewikkeld en ik vraag aan Mw. Anette Stroobandt van Asteria Expeditions of zij dat voor ons wil in orde brengen.

De ambassade van de RDC is  http://www.ambardc.eu/  tel. 02/213 49 80

 

https://outlook.live.com/owa/?path=/attachmentlightbox

Bovenstaand  aanvraagformulier invullen en indienen met twee pasfoto’s , paspoort nog een jaar geldig na terugkeer, kopij van geel inentingsboekje (hotelreservatie, en vluchtschema niet gevraagd) attest van goed gedrag, kopij van identiteitskaart recto verso, solvabiliteitsattest van de bank en een voorschot van 100 € gegeven op 18/10/17. Een visum voor één maand enkele ingang kost 100 € en een meervoudige-ingang visum kost 130 €.  Na tien dagen bel ik op naar het kantoor en tot mijn verbazing ligt ons visum reeds een paar dagen gereed, geen verwittiging. De communicatie verloopt stroef.  Op 31/10/ 17 heb ik onze visa afgehaald en nog eens 150 € gegeven voor ons twee, zodat een visum met meerdere ingangen 175 € kost. De verzendkosten van 45 euro werden tweemaal aangerekend om naar hetzelfde adres in Brugge op te zenden. 

 

Vlucht

 

www.ethiopianairlines.com heeft een groot netwerk in de regio. Maar ook www.royalairmaroc.com vliegt er heen maar die vluchten kosten meer dan duizend euro.   www.brusselsairlines.com vliegt niet op Brazzaville maar wel op Kinshasa voor ongeveer 700 euro.   

De grote verassing kwam van www.turkishairlines.com.  Bij Joker in Brugge kreeg ik een interessante aanbieding. voor een vlucht naar Kinshasa.  

We vertrekken naar Kinshasa op 20/11/2017 en komen terug op 20/12/2017 met een tussenstop in Istanbul.  De vlucht alles in kost 496,64 €. 

 

 

Reisweg

Kitambe, Dombo, Maduda, Tchela, Boma, Muanda, Banana, Matadi, Kinshasa.

 

 

Reisverslag

 

 

16/12/2017

 

Bij de immigratiepost in Lindela-Kayes in de Republiek Congo doet men moeite om twee goede moto’s en chauffeurs te vinden.  We krijgen vlot een stempel UIT bij Constant van Immigratie.  We komen overeen met de motorijders om aan elk 10.000 XAF te betalen om ons naar het immigratiekantoor Kitambe in RDC te brengen.  We vertrekken omstreeks tien uur en er worden voor vertrek enkele foto’s van ons op de moto genomen. Het zijn twee goede motorrijders verzekert men ons.   

Nog in RC rijden de jongens voorbij de laatste politiepost en we worden terug geroepen.  Zij krijgen een flinke uitbrander en wij denken even dat ze niet verder mogen rijden. 

Verderop is er een probleem met een te lange ketting.

De wegen zijn nu nog nauwelijks voetpaden.

Twee uren later komen we aan in het grensdorp Kitambe in RDC.  De motards hadden enkel een permit om tot hier te komen en niet verder.  In Kayes had men ons gezegd dat er in Kitambe andere motards zouden beschikbaar zijn maar dat is niet zo want dit is een klein grensdorp.  Het duurt heel lang vooraleer we onze stempel In RDC krijgen en de hele administratie duurt wel twee en een half uur.  We moeten van Immigratie ons absoluut laten registreren in Luozi, ver weg uit onze geplande route.  Ik protesteer en herhaal dat wij naar Tsjela willen rijden.  “ Eerst registreren in Luozi en dan naar Tsjela” gebieden zij.  Uiteindelijk vragen ze 30.000 CDF voor een laissez-passer voor de chauffeurs en ik geef hen 20 $ wat ermee overeen komt.  Natuurlijk krijgen wij daarvan geen document en gaat dat in hun zakken, matabish noemen ze dat hier.  Plots mogen de motards wel door en even verderop zegt een van de chauffeurs dat we toch naar Tsjela rijden. 

Het landschap is mooi en rustig, weinig dorpen, kale bergen en soms een stuk steile weg.   Maar de “weg” wordt steeds maar slechter en we moeten herhaaldelijk door diepe moddersporen ploeteren.  Ik moet soms afstappen en een eindje lopen terwijl mijn chauffeur zijn moto door de modder loodst. Ik val zelfs een keertje van de moto in de modder.  Mijn chauffeur is helemaal niet ervaren op dit traject en het is zijn eerste rit hier.  Gelukkig is de andere chauffeur wel ervaren. 

De weg is nu zo slecht geworden dat we langs een camion rijden die helemaal in de modder verzakt zit en verlaten is.  Hier is nergens takelmateriaal en hij kan weken vastzitten.  Hier is niets, soms een armzalig dorpje, geen restaurant of hotelletje.

In Dombo wordt bijgetankt uit gebruikte flessen Ricard want dat drinken ze hier graag. We eten iets bij het dorpswinkeltje en de moto met het kettingprobleem wordt hersteld wat een extra uur vertraging oplevert.  De chauffeurs vragen ieder 10.000 XAF voorschot. 

Eindelijk om 16 uur kunnen we verder, nog honderd km afstand af te leggen over heel slechte piste, veel diepe plassen met modder tot 50 cm diep.  Het is urenlang ploeteren en het wordt donker.

De ervaren chauffeur moet voortdurend raad geven een de onervarene die veel stuurfouten maakt.  Ik ben zelfs driemaal van de moto gevallen in de modder en moest verscheidene keren afstappen omdat hij niet verder kon rijden.  Maar in het pikdonker begonnen de problemen echt.  Moto 1 kon plots niet meer starten en moto 2 had water in de motor gekregen en had geen verlichting meer zodat moto 1 met mij voorop reed in het pikdonker en moto 2 hem een beetje kon bijlichten.  Bovendien kregen we nu regelmatig langere stukken plassen en modder van wel één meter diep te verwerken.  Plots hoorden we moto 2 niet meer, hij was achter gebleven en het duurde wel een tijdje.  Wij stonden in het pikdonker oerwoud te wachten.  Toen kwam moto 2 en V. had hem moeten duwen door die modderpartij.  We waren op slechts drie km van een dorpje en overwogen om erheen te wandelen maar in het pikdonker en zonder licht was dat niet haalbaar.  De situatie was erg precair.  Dat geploeter duurde uren lang en er scheen geen einde aan te komen.  Plots tegen 23 uur zagen we licht van twee piellampen voor ons.  Het waren militairen bij een legerbasis en we mochten na 23 uur niet meer op de openbare weg.  Die militairen wisten niet wat ze zagen: twee moto’s op een onmogelijke weg en dan nog met twee blanken.  Toen we van de moto wilden stappen waren onze benen verlamd door veel te lang in dezelfde houding te zitten.  We strompelden er af en konden nauwelijks op onze benen staan.  Gelukkig hadden de militairen hier in Maduda begrip voor ons en mochten we in de legerbasis slapen.  De schoenen van V. zaten vol modder en waren onbruikbaar geworden en ze gaf ze aan een soldaat die er blij mee was.   We kregen een emmer water om de modder af te wassen en iets om te drinken.  Er werden twee veldbedden voor ons opgezet en ik viel meteen in slaap.  Wat een avontuur, Paris-Dakar hebben we overtroffen.  

 

Overnachten

In de legerbasis van Maduda en gratis waarvoor onze dank aan het Congolese leger.

 

 

17/12/2017

 

We moeten lang wachten op koffie die op houtvuur wordt gaar bereid.  Na registratie bij het leger rijden wij naar Tsjela dat slechts twee uren per moto verwijderd ligt. De weg is nu veel beter want tot aan de legerbasis is die weg dus wel in orde.

Wij gaan onder escorte van een politieman naar Tsjela omdat de weg “onveilig” zou zijn maar ik weiger zijn diensten en vermoed dat het hem enkel om een vergoeding gaat.  Bij een controlepost met de politie erbij stuur ik hem terug maar hij blijft bij ons.

Onderweg naar Tsjela  vliegt de ketting van moto 2 er driemaal af wat nogal wat vertraging veroorzaakte.  Die man is een onervaren driver.

We rijden voorbij een groepje meisjes op weg naar de kerk en eentje draagt een tamtam op haar hoofd.  Een mis is niet eentonig maar nogal muzikaal. 

Net voor Tsjela moesten wij stoppen voor controle zoals bij ons in de middeleeuwen aan de stadpoort.  Een politieman vroeg geld en ik zei hem spontaan en overtuigd dat ik dat op zijn ambassade in Brussel zou melden waarop zijn chef plots geen geld meer eiste. 

Aangekomen bij het immigratiekantoor in Tsjela werd de vergezellende politieman plots vriendelijk maar hij kreeg geen fooi want hij was in dienst. 

Nadat we ergens kopij hadden laten maken van onze papieren mochten we verder reizen.

Met onze brommermannen reden we naar een plaats waar we een gedeelde taxi naar Boma konden nemen.  We trakteerden onze brommermannen op een terrasje en vroegen hoeveel ze willen ontvangen.  40.000 XAF zei de driver met zijn slechte brommer en zeurpiet.  Dat is ongeveer 80 $ en was teveel naar onze zin.  Na overleg met mijn reismaatje besloten we dat ieder 20 $ te weinig was en 50 het maximum.  Maar aangezien ze nogal hard hadden gewerkt besloten we ze het maximum te geven, ieder 50 $.  De goede driver was tevreden met het bedrag maar de zeurpiet niet en hij reed weg zonder verpinken.  We namen afscheid van de goede driver die mij nadien nog heeft gemaild. 

Al vrij vlug was de kleine Toyota Yaris gevuld met vijf passagiers, drie achter en wij twee vooraan, 10.000 CDF/pp, een rit van vier uren over een goede piste.  Onze stoeltjes worden op de dak gebonden alsook enkele levende kippen. 

Op een aftandse bus volgestouwd met pakken en zakken en stapels bakbananen zitten ook nog eens een paar passagiers, is goedkoper op het dak en veiligheid speelt hier geen rol. 

Iets verderop van ons logement is er een Indisch restaurant, Noortaj en buiten lijkt het meer een openluchtdancing dan restaurant.  We gaan binnen en eten waar het koel is.  We betalen 30.600 FC, ongeveer 20 $ wat nogal veel is naar Congolese normen.  Buitengekomen na de maaltijd worden we omringd door een groepje straatjongeren en ik heb er geen vertrouwen in en roep de bewakers van Noortaj die de jongens in bedwang houden terwijl wij vlug naar huis wandelen. 

 

Overnachting

Aangekomen in Boma nemen we een taxi naar het bisdom en een Poolse non komt ons registreren.  We betalen haar 30 $ voor ons twee, ontbijt inbegrepen.  Het is een ruime en nette kamer met tv, badkamer met zit wc.

Centre d’Acceuil Diocesain Jean Paul II, Avenue Makhutu 6/7, Boma  Zeg maar tegen een taxichauffeur “éveché” dat begrijpen ze beter.  Het is bij de kathedraal gelegen.

Tel. (243) 8 44 31 18 51 of (243) 0 – 9 92 58 42 45 of 0-8 95 42 54 68

Jeanpaul2boma@gmail.com

18/12/2017

 

 

Op de muren rondom de kathedraal zijn muurschilderijen aangebracht van de eerste paters hier in Boma.  De oude kleine kathedraal uit 1888 is de eerste in de toenmalige Congo Vrijstaat die eigendom was van koning Leopold II en werd geprefabriceerd in Namen, per schip vervoerd en hier terug in elkaar gestoken.  Het bisdom Boma werd reeds in 1881 gesticht door Scheutisten.  In 1951 werd naast de oude een nieuwe kathedraal ingehuldigd en beide kathedralen staan op een groot plein.

Op loopafstand ligt het oud monumentaal Gouverneursgebouw waar ooit Koning Albert logeerde.  Het is een mooi koloniaal gebouw maar het verkeert in erbarmelijke staat.  Naast dit gebouw staat een eeuwenoude baobab waar Stanley in 1875 heeft onder gerust.  De stam is zo dik dat er zelfs een mangat in zit. 

We nemen een taxi naar de plaats van waar we een gedeelde taxi kunnen nemen naar Muanda bij de monding van de Congo rivier.  Ergens in het centrum van Boma staat een gedenkteken ter herinnering aan de ivoorhandel en er naast een koloniale schipper aan het stuur van een Congo-boot. 

Met vijf worden we in een kleine auto gestuwd en voor 10.000 CDF/pp voert men ons naar Muanda en na twee uren komen we daar aan. 

Nadat we onze kamer in het klooster hebben genomen zijn we naar de nabijgelegen zee gewandeld op een kwartiertje.  In het sjieke www.labeviourhotel.com drinken we een biertje op het terras bij de zee.  Behalve wij zitten er nog twee klanten.  Er lopen minstens vijftien personeelsleden en we worden bediend met vier kelners tegelijk.  Naast het terras ligt een zwembad en tennisveld en de kamers zijn zeer duur, pure luxe maar geen klanten.  We vernemen dat dit hotel eigendom is van “ le petit frère de Kabila” of toch iemand uit zijn omgeving.  Hier worden zeker feestjes gevierd met hoogstaande personaliteiten. 

Een van de expats die op het terras zaten neemt ons mee naar Pointe Banana aan de monding van de Congo stroom.  Nadat hij ons ergens heeft afgezet met zijn jeep lopen we nog een eind voorbij bunkers en roestige installaties en een vervallen kazerne waar hele families militairen leven.  We kunnen nauwelijks de overkant van de rivier zien.  Aan de andere kant in de verte ligt met moderne Soyo dat in het olierijke Angola ligt. 

Kinderen lopen ons achterna en nemen ons zelfs bij de hand. 

We gaan iets eten in een paillotte, onder een strooien dak.  Een frisse Primus smaakt lekker in het warme Congo.

 

Overnachten

 

Aangekomen in Muanda gaan we naar de missiepost van de Soeurs de Charité de Gand en we ontmoeten er de laatste bejaarde Belgische non, zuster Hilarius uit Aalst.  We betalen 40 $.  We krijgen een kleine propere kamer met plafondventilator, badkamer met zit wc, en een goede douche die werkt !  In het groot klooster staan langs lange gangen veel zetels die zicht geven op een bebloemde ruime binnentuin.  Het is een heel grote missiepost uit 1888 met scholen en een kerk.  Het was een aangenaam verblijf.

 

 

19/12/2007

 

Bij ons ontbijt eten we een lekkere grote ananas die we van onze brommerdriver hadden gekregen. Koffie komt steeds uit een klein zakje poederkoffie.

Jongens van de school dragen onze rugzak tot aan de taxi die we nemen tot aan het busstation.  Een man wijst ons een gedeelde taxi aan maar het is wachten op nog eens drie passagiers.  Plots zag ik een bus en we kunnen direct vertrekken en geen overstap in Boma.  Voor de busrit van Muanda naar Matadi betalen we 20.000 CDF/pp en de rit zal zes uren duren. 

We rijden langs uitgestrekte oliepalmplantages en veeboerderijen.  Allemaal eigendom van Kabila zegt men ons. 

In Boma bij het bus depot stoppen we een half uurtje om zakken af- en op te laden en achteraan in de bus te stouwen.

Na Boma wordt de weg beter en is zelfs geasfalteerd.  Het landschap is licht heuvelachtig en doet zelfs aan de Ardennen denken, groen maar geen oerwoud.  Onderweg stoppen we voor een plaspauze en enkele vriendelijke jongens willen ons op hun gsm fotograferen. 

Bij het naderen van Matadi neemt een jongen graag foto’s van de stad omdat ik ongunstiger zit.  Aan de andere oever van de Congo rivier ligt beneden de uitgestrekte stad Matadi op enkele heuvels.  Heel mooi bij het naderen van uit Boma.  We rijden hier over de enige brug over de rivier, gebouwd over de rivier door de Japanners in opdracht van Mobutu.  Zijn enige goede daad zegt men ons.

We nemen een taxi naar het centrum, maar in de procure van Matembo nemen ze geen gasten aan op logement.  We kunnen wel terecht bij het Couvent des Soeurs de Charité, tel. 081 6 041 218.  Een pater legt het uit aan onze taxichauffeur en weldra komen wij er aan.  Ik had een goed contact met pater Marc Truyens die in Magembo zit dat ik en verwarde met Matembo in de stad.  Magembo ligt nogal afgelegen en het ontbreekt ons aan tijd om die pater te gaan bezoeken, tel. 0994719672  Ik heb hem gebruikte brillen beloofd die hij krijgt en ik heb mijn belofte gehouden.   

Nog Three Stars Congolese whisky met honing gezocht om mee te nemen naar huis maar niet gevonden.

We gaan eten in een Libanees restaurant Al Madina in het centrum, lekker maar geen bier.

  

Overnachten

 

We worden met een taxi erheen gebracht bij het Nzo Nsalasani, het klooster van de Zusters van Liefde.  We betalen 30 $ voor een kamer met badkamer en douche, koelkast en tv, geen ontbijt.  Het is netjes. 

 

 

20/12/2017

 

Onze laatste nacht in Congo goed uitgeslapen en op straat in een houten hutje rijst met bruine bonen gegeten als ontbijt samen met enkele Congolezen die dat tof vonden dat wij bij hen kwamen eten. 

Daarna zijn we te voet naar de taxistand gelopen om er een gedeelde taxi te nemen naar Kinshasa, 25.000 CDF voor ons twee.  We vertrokken om 09.40 uur in Matadi en zullen om 18.40 uur net op tijd aankomen op de luchthaven. 

De rit duurt langer dan verwacht en onderweg kreeg onze taxichauffeur een oproep van onze goede vriend Jean Bosco, een hooggeplaatst ambtenaar die bevel geeft aan de taxi om meteen door te rijden naar de luchthaven.  Het zint hem niet goed maar hij doet het gelukkig toch.  Jean Bosco kent Kinshasa omdat hij er woont en het verkeer in het centrum van Kin gaat echt niet vooruit; mensen gaan liever te voet want dat gaat vlugger.  De uitstoot van camions en oude wagens is verstikkend.  Ik begrijp niet dat men in Europa zoveel moeite doet om die gassen te verminderen terwijl het er buiten ongeremd aan toe gaat.  Ik dacht dat er revolutie was in Kin gezien de gespannen politieke toestand; ik heb nog nooit zo een mensenzee gezien  maar dat is normaal hier in een stad van dertig miljoen inwoners. 

We waren maar net op tijd aangekomen op de kleine luchthaven van Ndjili.  Incheck en immigratie gingen vlot.  We moesten wel een vertrektaks van 55 $ betalen en dat was nogal heftig.  We lieten onze twee Congolese stoeltjes in folie inpakken. Gelukkig konden we in de VIP lounge van Air France nog van een laatste koele Primus genieten. Om 21.10 uur verlieten we de RDC.   Het was een mooie en avontuurlijke reis geweest.