SUMATRA – 2015

 

 

 

REISVERSLAG

 

 

Woensdag – 14/01/2015

Reisweg:  Maldegem  – Amsterdam

 

Ik ben met de bus naar Brugge gereden en kon vlot de trein naar Antwerpen nemen.  Hier moest ik een uur wachten op de aansluitende trein naar Amsterdam.  Tegen zes uur kom ik aan bij mijn reisvriendin.  

 

 

Donderdag  – 15/01/2015

Reisweg : Vlucht van Schiphol naar Kuala Lumpur. 

 

Om twee uur vertrekken we met de trein naar Schiphol dat niet ver is.  Eerst vertrekken we naar Parijs.  Om 19.50 uur vertrekken we met Air France voor een vlucht van twaalf uur.  

 

 

Vrijdag – 16/01/2015

Reisweg : verkenning van Kuala Lumpur;

 

We komen aan in K.L. om 15 uur lokale tijd.  Het is dan in Nederland acht uur in de morgen, dus een tijdsverschil van zeven uur later. Op de luchthaven kunnen we geld pinnen en daarna nemen we de KLIA express trein naar Station K.L. Sentral, ongeveer één uur, 35 MYR.     We liepen te voet naar ons vooraf geboekt hotel. Na het inchecken verkennen we de Indische buurt Brickfields.  Het is vandaag Pongal, een soort Indisch carnaval.  We eten streetfood voor 16 MYR samen.   We slapen in My Hotel, Nr 1 Jalan Tun Sambathan 4 www.myhotels.com.my en betalen 120 MYR voor een kamer.  

 

 

Zaterdag – 17/01/2015

Reisweg:  Vlucht naar Banda Atjeh.

 

Ik had slecht geslapen vanwege de jetlag.  We nemen de trein Klia Express naar terminal Klia 2 waar de goedkope vluchten vertrekken.  Deze rit duurt een half uur en kost 35 MYR.  We moesten inchecken aan de automaat maar dat lukte niet via onze gsm.  90 % van de passagiers checkt thuis in en print het af.  Er wordt nog weinig ingecheckt via gsm met barcode.  Eten en drinken moet men extra kopen op een vlucht van Airasia.  We zijn om 13.20 uur vertrokken uit Kuala Lumpur en kwamen anderhalf uur later aan in Banda Atjeh, Indonesia.  Het is hier één uur vroeger dan in K.L.  Ons visum ter plaatse kost ongeveer 31 euro.   Er zou geen bus van de luchthaven naar het centrum gaan.  Een taxi kost 80.000 IDR, ongeveer 5 euro voor 16 km. We konden geld uit de ATM halen op de luchthaven:  1 euro is ongeveer 16.000 IDR.  We lieten ons afzetten bij Prapat Hotel maar dat was volzet evenals nog zes andere.  Is het een feestdag vandaag ? Tenslotte onze intrek genomen in het Medan Hotel, 260.000 inclusief ontbijtbuffet.  Nog een beetje de omgeving verkend: veel kleine straatrestaurantjes, shops etc.  We mochten niet in de moskee.  We aten ieder een martabak, een soort grote loempia voor omgerekend vier euro.     

 

 

Zondag – 18/01/2015

Reisweg: Takengon

 

Ons ontbijtbuffet bestaat uit spaggetti, noedels en ander flink gekruid eten.  We betalen 50.000 IDR voor een taxi naar het “busstation” op Jalan Sengeda 71 waar op een grote parking met vele busjes en kantoortjes naar klanten wordt gezocht.  We betalen 10.000 IDR pp voor een busje van Lestari naar Takengon, acht uren rijden.  We waren reeds om 8.30 uur op de parking maar uiteindelijk vertrekt het busje om 09.50 uur, drie personen per rij.  De kustweg is geasfalteerd.  Voor de lunch wordt er ergens gestopt en na Bireuen wordt er regelmatig gestopt en de kustweg is hier veel mooier met koffieplantages, bananenbomen en vooral rijstvelden.  We komen aan tegen zes uur ‘s avonds.  Na aankomst hebben we het stadje verkend: moskee, stadhuis, hotel Bayu Hill dat niet aan het meer ligt. Geen bar of bier in het moslimstadje.  In een koffieshop hebben ze een menukaart met allerlei soorten koffie.  De mensen zijn vriendelijk in Takengon, er zijn geen toeristen te bespeuren, we worden nagewuifd, moeten soms op hun gsm poseren en ze roepen ons regelmatig “hello” na.  Na een avondmaal op straat checken we in : Hotel Bunda, Jl. Lebe Kader, centrum Takengon.  We betaalden 250.000 IDR, ongeveer 17 euro voor een standaard kamer met luxe bed, inclusief ontbijt.  Vriendelijk bij onthaal en behulpzaam. bundaguesthouse@gmail.com     

 

 

Maandag – 19/01/2015

Reisweg : Verkenning Tekengon en Kebayakan

 

Na ons ontbijt rijden we met een becak (brommer met sidecar, 2 personen) naar Hotel Marhaba en betalen teveel, 10.000 voor één km.  We checken in in dit hotel Mahara dat volgens Lonely Planet aan het meer ligt maar er is zelfs geen zicht op het meer.  We betalen 250.000 IDR voor een kamer met badkamer maar zonder lavabo, inclusief ontbijt, zit wc.  Hotel_mahara@yahoo.co.id We lopen langs de boorden van het Danau Laut Tawar langs kleine straatjes tot beneden waar een moeras is.  Daarna zijn we op zoek gegaan naar het Hotel Buntu Kudu waar ooit nog de Nederlandse residentie was en daarna museum en dan een militaire Indonesische post was.  Het hotel bestaat niet meer en is nu een politiekantoor.  Het is nog een mooi oud Nederlands koloniaal gebouw.  Daarna zijn we naar het Renggali Hotel gestapt langs een smalle weg met mooi uitzicht op het meer, een half uurtje lopen.  Het hotel is prachtig gelegen, een mooie tuin met zicht op het meer.  Een kamer kost 300.000 IDR. Tenslotte zijn we met een busje terug naar het centrum gereden.  Dan zijn we naar Kabayan gereden waar we een oud dorpshuis met houten snijwerkbeelden wilden zien maar we vonden het niet, niemand spreekt Engels.  Er was ergens een feestje, een besnijdenis blijkt.  De aanwezigen nodigden ons uit en we moesten voortdurend op de foto.  Het was heel leuk, iedereen is supervriendelijk.  We kregen driemaal zoete koffie terwijl een orkestje de aanwezigen opvrolijkte.  De gasten zijn op hun best gekleed, wij daarentegen in T-shirt.  Mensen op straat begroeten ons vaak.      

 

 

Dinsdag – 20/01/2015

Reisweg :  Naar Blangkejeren

 

Om acht uur nemen we ons ontbijt en aan de receptie zei men ons dat een busje ons om tien uur zou oppikken.  Ik had slecht geslapen (muggen, geen airco en om vijf uur geroep uit drie moskees) en ging nog wat rusten.  Het busje reed vijf maal een rondje dorp om passagiers op te halen, olie te verversen en tanken kwam daar nog eens bij. Verscheidene stations hebben geen benzine meer.  We hebben dan nog lang bij het “busstation” gezeten en eindelijk tegen de middag konden we vertrekken.  De chauffeur stopte veel om klanten af te zetten/bij te nemen, pakjes af te geven enz.  Aanvankelijk was de steile bochtige asfaltweg heel goed en daarna regelmatig uitspoelingen door regen en grote rotsblokken en omgewaaide bomen die op de weg lagen.  Onderweg zijn er weinig dorpen, soms een cluster van enkele huizen.  We reden ongeveer de ganse tijd door een tropisch woud, weinig verkeer, geen zware trucks.  Het landschap was heel mooi, hoge bergen en veel groen oerwoud, soms een veldje koffiestruiken of bananenbomen. Steil, veel bos en een prachtig parcours.  We waren tegen de middag vertrokken in Takengon en kwamen aan in Blangkjeren omstreeks 19.30 uur, kost voor de rit 120.000 IDR.  In de bergen en bijna de ganse weg waren er wegenwerken: versteviging steile afgronden, verbreden en afgraven hoge steile binnenkant, kranen en enkel Indonesisch werkvolk, geen Chinezen deze keer.  De laatste dertig km reden we door de Aywa vallei.  Blangkjeren is het enig stadje in de omgeving.  Bij het einde treuzelde de chauffeur en zette ons af bij hotel Sarah July.  We betaalden 100.000 IDR geen badkamer, 3 wc voor alle gasten, hokjes met grote bakken water en kan, vriendelijk in Losman Sarah July.  We hadden 128 km gereden in zeven uren.    

 

 

Woensdag – 21/01/2015

Reisweg : Ketambo, Gunung Leuser.

 

We hebben uitgeslapen en dan een douche genomen met een pan over onze kop.  We moesten een kopie van onze paspoorten laten maken bij het politiekantoor ernaast.  Bij een bakker konden we koffie en koeken kopen.  We betaalden 100.000 IDR voor een busje van Blangkjeren naar Ketambo, twee uren rijden over een asfaltweg, bochtig en prachtig groen berglandschap, geen wegenwerken, 100 km ver.  We reden regelmatig door een klein bergdorp.  We zijn gestopt op de hoofdweg bij Padmus Guesthouse waar ze 100.000 vroegen voor een losmen, een hutje.  Twee km verderop in het eigenlijke N.P. Leuser vroeg men 150.000 IDR voor een ruime kamer met groot houten gezellig terras en zicht op de snelstromende Alas.  Bovendien verkopen ze halve liters Bintang bier.  We eten een lekkere pannenkoek met bananen.  Er zijn twee korte wandelingen bij de guesthouse maar we verliezen het pad en belanden in het volle oerwoud.  Je kunt niet verloren lopen had de gids ons nog gezegd.  We moesten driemaal om handdoeken en lakens vragen.  Er is een zit wc maar geen papier.  We bestellen voor morgen een trekking met gids voor een dag inclusief lunch en ingang N.P. voor 400.000 IDR pp, 25 euro.  Het is aangenaam zitten op de ruime veranda in ons houten gebouw en het restaurant.  Er zaten enkele bloedzuigers aan mijn voeten.

 

 

Donderdag – 22/01/2015

Reisweg :  Trekking in Gunung Leuser N.P.

 

Met onze jonge gids Salmon die goed Engels spreekt vertrekken we om negen uur.  We moeten onze lange broek in onze sokken steken om bloedzuigers te vermijden.  We trekken door echt dicht oerwoud en lopen op kleine paadjes maar struinen soms ook steil op vettige ondergrond met takken in boomwortels en natte bladeren want het had vannacht veel geregend.  Na 45 minuten zagen we een groepje oerang-oetans hoog in de bomen zitten: een familie met moeder en baby, drie jongeren en een  mannetje  met een dikke buik zat wat lager in de bomen om de familie te beschermen.  Toen we wat te dicht kwamen werd hij kwaad, brulde en gooide hij met takken.  Onze gids dacht dat hij beneden zou komen en liep bijna weg.  We hebben het groepje lang kunnen observeren tot er een groepje giechelende meiden aankwam.  We lunchten bij een riviertje in het oerwoud.  Er kwamen nog enkele groepjes ons vervoegen.  We hebben dan nog lang op en neer gelopen in het heuvelachtig oerwoud dat voor ons vol met kamerplanten staat.  We hoorden veel vogels maar konden ze niet zien.  Ergens zat er een groep gibbons en andere apen.  Salmon gidst eenmaal per week en krijgt er 200.000 IDR voor + 50.000 extra van ons.  Om 16.30 uur waren we terug in ons guesthouse en er zaten oerang oetans in de omringende bomen.  Naast ons logeerde er een Franse opkoopster van oliën-parfumerie uit Grasse.  Welke geuren zou ze hier kopen ?  We zaten nog wat na te genieten op ons terrasje met een biertje en zicht op de rivier.  

 

 

Vrijdag – 23/01/2015

 

Reisweg :  Katacan, Berestagi.

We hebben lang geslapen en afgerekend in ons Leuser Ketembe Guesthouse.  Ik had niet voldoende IDR bij en mocht een deel in euro betalen.  We liepen steil naar de hoofdweg en direct stopte er een busje, 15.000 IDR pp tot Katacane. Hier namen we een becak naar de busterminal en voor 70.000 IDR pp konden we een bus nemen naar Berastagi, vijf uren rijden.  Onderweg reden we geregeld door wegdorpjes langs de Leuser rivier en zagen we veel koffie, cacao en betelnoten  drogen op de rand van de de weg.  Na een uurtje rijden door lintbebouwing met winkeltjes en eetgelegenheden waren we aan de grens van Atjeh gekomen.  Bij het checkpoint vroeg de politie geen papieren en was er geen controle maar de chauffeur gaf hem geld, een fooi of taks, we weten het niet.  Na de grens was het dicht bewoond in de vallei met non-stop lintbebouwing van het ene dorp naar het andere.  In Atjeh waren er nog plantages van cacao, koffie, bananen en papaja maar hier is er veel kaalslag geweest en er resten nog maar een paar bosjes. Enkel op de steile bergflanken van de Karo Highlands is er nog wat bos.  Heel veel Maisvelden hebben plaats gemaakt voor het tropisch bos en camions vervoeren de opbrengst naar Medan, voor uitvoer ?  Wat opvalt is dat er buiten de provincie Atjeh plots soms kerken staan en niet enkel moskees.  Er zijn christelijke grafzerken op de kerkhoven.   In Berestagi namen we een busje naar ons Sibayak Multinational Resthouse, een mooi luxe resort waar we een kamer hadden voor 250.000 IDR inclusief badkamer met douche en ontbijt en balkon.  Zeer ruime kamer, betegeld en kraaknet, een aanrader.  Tel. (0628)91031 jogjaPelaw@yahoo.co.id    We hebben vandaag 125 km afgelegd.  

 

 

Zaterdag – 24/01/2015

Reisweg : Lingga Julu en berestagi verkend.

 

In twintig minuten wandelden we naar het centrum waar we geld konden pinnen nadat het bij twee ATM niet kon, maximum 1.500.000 IDR is mogelijk.  We zagen een oud koloniaal Nederlands huis uit 1936 waar Jimmy Bauer de eerste steen had gelegd. Op hun erven zitten vrouwen rieten manden te weven.  Overal staan typische Batak torens en kerken.  In het centrum staan op de bloemenmarkt kleurige paardenkoetsen te wachten op klanten.  Er staat een hoog monument met een tafereel van vrijheidsstrijders.  We bezochten het Pusaka Karo museum waar we meer leerden over de Karo Batak culttur.  We liepen langs de Jalan Veteran en aan het standbeeld met de kool liepen we rechts door de Jl Udara naar het dorp Gurusinga en verder naar Lingga Julu waar nog enkele oude houten versleten huizen staan en een overdekte gemeenschappelijke plaats in de typische Karo Batak stijl.  We liepen door veel groentevelden met kolen, tomaten en pepers.  In bamboeschuurtjes liggen geoogste kolen in rekken.  Elders verkoopt men langs de weg grote zakken groenten voor Medan.  In de velden liggen praalgraven van rijke dorpsgenoten.  In Lingga Tulu staan enkele oude houten batakhuisjes maar die zijn groen van het mos op de daken en er is een openbare markthal, Jambur Arihta.   We dronken een koffie in het dorpje en de man zei ons dat het nog drie km verder was voorbij een bamboebosje.  Onderweg stopte een 4X4 met een Indonesische dame  die in Munchen woont en ze gaf ons een lift naar de traditionele huizen en bracht ons dan nadien terug naar Berestagi.  In Lingga Tulu staan enkele prachtige Batak huizen die goed zijn bewaard.  Vooral het gemeenschapshuis met zijn rijkversierd veelkleurig horensdak is prachtig, het staat op palen en heeft een eigenaardig gevormd puntig dak.  Onderaan is een omheinde loopruimte voor het vee aangebracht.  We mogen boven binnenin het gemeenschapshuis een kijkje nemen waar verscheidene families wonen.  Er staan hier nog twee mooie grote Rumah Adat, gemeenschapshuizen op palen  waar acht families in één longhouse wonen.  Ik heb hier veel mooie foto’s genomen.   Nadien hebben we de markt in Berestagi bezocht, vooral veel aanbod van groenten en ook gevlochten manden.  We namen ons avondmaal in ons guesthouse.  

 

 

Zondag 25/01/2015

Reisweg : beklimming Sibayak vulkaan.

 

We willen vandaag de Sibayak vulkaan beklimmen zonder gids wat kan volgens Ineke maar levensgevaarlijk is volgens de gidsen.  We zagen een bord met namen en data van verongelukte toeristen.  Vanaf ons hotel is het een kwartiertje lopen tot een bocht met een hoge poort Langit Sinembah en rechts is er een soort eet- en drinkplaats en hier moeten we ons registreren in een boek en 5.000 IDR pp ingang betalen.  De Gunung Sibaya is van hier nog 4,8 km lopen.  We volgen zoals iedereen de smalle steile weg.  Na een half uur word ik moe en doe een Toyota busje stoppen dat ons tot het hoogste punt brengt.  De afzetter vroeg 50.000 IDR omdat wij alleen waren en zijn busje hadden gecharterd.  Nu is het nog twintig minuten lopen tot de ‘camping’.  Er staan veel eet- en drinktentjes, 4×4 en brommers die tot hier raken.  Daarna volgen we links een wandelpad gedurende een uur naar de krater.  Heel veel jongelui van de unief dalen ons pad af met rugzakken, tenten en kookgerief wel duizend studenten.  Ze hadden vorige nacht bij de vulkaan geslapen.  Er is veel groen op het steil pad naar de krater.  Bijna op de top ruiken we reeds de sterke zwavelgassen die uit de ‘bronnen’ opstegen.  Iedereen groet ons en we moeten soms op de foto.  Er staat geen water in de krater.  Boven zagen we het dal en het dorp.  We dalen nu af langs een druk belopen wandelpad en na een uur komen we bij enkele verkooptentjes waar we iets drinken.  In nog eens anderhalf uur dalen we af naar het registratiepunt.  Onderweg staan veel bloemen in de berm.  We trakteren onszelf of een frisse Bintang.  Een oude man vond het tof dat senioren nog naar de top trekken.  Als je op het vaste pad blijft is een gids absoluut onnodig en het is veilig.  Nog eens een kwartiertje later kwamen we aan in ons hotel.  Na wat rusten hebben we Berestagi wat verkend en kwamen bij enkele koloniale villa’s zoals die van de grote majestueuze “Villa Marijke”, een mengeling van Karo Batak en Hollandse strakke stijl.  Bij Bere Karona staan enkele prachtige kunstwerken.  ‘s Avonds gegeten in halal restaurant maar ze telden bij de rekening nog eens 10% dienst en 6% btw.  Nog wat nagenoten van het terras bij onze kamer.  

 

 

Maandag – 26/01/2015

Reisweg:  Kabanjahe, Permatangsiantar, Parapat, Tuktukgaya.

 

Om zeven uur opgestaan, ontbijt en onze rekening vereffend: 3 x 250.000 IDR.  Vorig jaar was het nog 200. Anderhalf uur later bij het hek gaan staan en er kwam direct een busje langs die ons meenam naar Kabanjahe, 20 km, 15.000 IDR pp.  Hier konden we direct een middelmaat bus vinden naar Permatangsiantar, anderhalf uur rijden, kost 30.000 IDR pp.  Onderweg veel sinaasappelplantages en groentekweek en meer bewoond.  Er was een vlakke asfaltweg naar Perma… dat een universiteit heeft en een grote busterminal.  We konden vlot een aftandse toeristenbus vinden naar Parapat, een uur rijden, 20.000 IDR pp.  Bijna aan het einde van de rit reden we door een stukje bos/oerwoud met mooi zicht op het Toba meer.  In Parapat ziet het er toeristisch uit:  veel hotels en winkeltjes maar we zagen geen blanken.  Het busje stopte aan de pier om 13.40 uur en de boot vertrok slechts een uur later naar Tuktuk.  Het veerbootje voer in een uurtje naar de overkant, 20.000 IDR.  Tweehonderd meter verder bevindt zich het Liberta Homestay dat een treinconductrice op weg naar Schiphol ons had aangeraden maar het was volzet, er was enkel nog een transithok vrij voor 40, normale kamers kosten 67-77.000 zonder ontbijt.  Bijna ieder hotel in Tuktuk heeft zijn eigen pier waar de boot stopt.  We checken in in het Bagus Bay Homestay waar we 150.000 IDR moeten betalen zonder ontbijt, badkamer, proper, terras met zicht op het groene Horas Guesthouse, palmbomen en bloemen in de tuin en een zonneterras bij het meer.  We namen ons avondeten bij Bagus.  Tel. +62(0)625 451287 www.bagusbay.com 

 

 

Dinsdag – 27/01/2015

Reisweg : met brommertje rond het Toba meer.

 

Om tien uur hebben we elk een brommertje gehuurd rechtover ons Bagus Bay Homestay, 100.000 IDR  tot 18 uur, iets meer dan zes euro.  Het was een automaat, dus beetje wennen.  We zijn eerst naar Tomok gereden waar een mooi typisch prachtig Sumatraans gemeenschapshuis staat met veel houtsnijwerk.  Spijtig dat men er naast een nieuw modern hotel aan het bouwen was.   Daarna reden we noordwaarts door de bergen en stopten bij een mooie waterval bij Garoga met rijstvelden op de achtergrond.  Daarna reden we verder en stopten bij een typisch Sumatraans dorp waar geen toerisme is, gewone mensen wonen hier in oude Batak huizen.  We reden op een bochtige asfaltweg  en kruisten soms een ossenspan.  We reden door kleine dorpjes waar weinig mensen wonen.  Bij Ambarita stoppen we nog eens om de Kings Tombs te bezoeken. Bij het Batak museum staan enkele oude Batak “hoornhuizen” en een totempaal.  Er staan hier heel veel toeristische kraampjes maar er zijn maar weinig toeristen te bespeuren.  We hebben ook de Stone Chairs bezocht.  We bezoeken ook de Huta Sialagan gemeenschapshuizen en kunnen ook binnenin kijken.  Heel interessant en prachtig houtsnijwerk.  Bij Simanindo stoppen we bij de pier en bezoeken het museum met vijf rijkversierde mooie Batak huizen op rij en vijf graanschuren en het koningsschip, geen ingang betaald.  Het is zo prachtig en we begrijpen niet waarom er hier geen toeristen te zien zijn.  We reden verder naar het noorden op tamelijk vlak asfalt langs het Toba meer voorbij Simanindo.  In de dorpen onderweg staan regelmatig nog oude Batak huizen.  We zijn tot het noordelijkst punt gereden.   Dan keren we terug naar Tuktuk.  We nemen ons avondmaal in To Day’s Café en hebben er lekker gegeten.  Er tegenover in een druk volkscafé wordt muziek gespeeld en de klanten zingen mee en ze drinken toddy, palmwijn.  Het was een mooie dag met de scooters.  Bagus Bay is een aanrader.  

 

 

Woensdag – 28/01/2015

Reisweg : Prapat, Bukittingi.

 

Goed uitgeslapen en ontbijt in ons Bagus Bay Hotel.  Ieder op 45 is er een boot naar Parpat, 15.000 IDR pp.  De boot zet overal zijn passagiers af waar ze logeren en neemt er ook bij.  In Prapat bij het eerste huis rechts op de aanlegsteiger hebben we een busticket naar Bukittingi gekocht, 300.000 IDR pp met een “luxebus” verzekerde men ons en we zouden morgenvroeg op zeven uur er aankomen.  Reserveren is niet nodig.   We konden in Prapat geld uit de muur halen.  Om 14.30 uur werden we met een wagen naar de busterminal gebracht en na een half uur wachten vertrok de bus stipt om drie uur.  We reden voorbij talrijke rijstvelden op de Trans Sumatra Highway die uit twee smalle stroken bestaat.  Heel veel wegrestaurants en teveel betaald.  De airco deed het niet en het bleef erg koud maar gelukkig konden onze zetels volledig plat zodat de koude lucht over ons heen vloog.  Eindelijk kon iemand de gaten in de airco stoppen met proppen papier zodat het iets beter werd.  Ik heb geslapen met zoveel mogelijk klederen.  De zetels en armsteunen waren kapot, dat noemen ze hier een “luxe bus” vooral de prijs  is “luxe”.  Bus van Bagus Wisita Holidays mijden.  Plots werd er iets groots aangereden, wat ?  De chauffeur reed even traag en dan vlug verder. Opeens riep de begeleider ‘polisi’, er brak paniek uit maar de chauffeur reed heel vlug verder zelfs door de bochten. Kruising met andere bussen en camions verliep moeizaam.   

 

 

Donderdag – 29/01/2015

Reisweg : verder met nachtbus naar Bukittinggi.

 

Om vijf uur in de morgen stopte ergens de bus, de motor bleef draaien.  De drie chauffeurs en alle mannen waren weg, waarheen ?  De vrouwen bleven zitten.  Ik werd geleidelijk wakker, we stonden er een uur.  Eindelijk kwamen de mannen terug uit de moskee.  In de omgeving van Taratung zagen we  veel rijstvelden liggen in de ochtendschemering omzoomd met palmbomen en beboste bergen. Bij Bonjol reden we over de evenaar; het is hier weelderig groen.  Tegen elf uur stopten we in een wegrestaurant vlak bij onze eindbestemming.  De bus kwam aan in Bukittinggi tegen de middag na een helse rit van 21 uren.  Ineke dacht dat ons hotel om de hoek lag, Citra Guesthouse kost 250.000 IDR was te duur voor haar.  In de omgeving van de Clocktower kost een kamer maar   70.000 IDR.  In het Gallery Hotel kost het 300.  tenslotte in Sumatera Hotel ingecheckt voor 200.000 IDR inclusief badkamer en ontbijt.  De man aan de receptie was niet vriendelijk en wij waren moe.  Na wat rust hebben we het centrum bezocht.  Het Jam Gadang, de clocktower is het centraal punt in de stad.  We lopen nu naar het Benteng (fort) De Kock uit 1825.  Er staat nu een watertoren in het park waar nog enkele roestige kanonnen liggen.  Er is een mooie voetgangersbrug van de fortheuvel naar het centrum.  Dichtbij ligt het prachtig Miningkabau museum.  In een tuin staat een schitterend uniek beschilderd Minangkabau paleis dat men kan bezoeken: er zijn kostuums en rariteiten te zien en veel mooie voorwerpen.  Over een hangbrug gelopen en een typisch Mingkabau huis bezocht dat nu museum is.  

 

 

Vrijdag – 30/01/2015

Reisweg : Verkenning Bukittinggi en Kota Gadang.

 

Goed geslapen na een lange rit van 21 uren.  Een jongen bracht ons eten op de kamer, Ineke ging op het dakterras zitten maar er waren geen stoelen.  Mooi zicht op de Gunung Merapi vulkaan van 2.891 meter.    Daarna bezochten we het Panorama Park waar we een mooi zicht hadden op de diepe kloof en de rotswand van Kota Gadang.  In de rotsen zijn er een reeks Japanse tunnels te zien, Lobang Jepang, een doolhof is het.  Beneden over de brug over de Sianok langs de rivier door bosjes gelopen tot een hangbrug en dan veel steile trappen omhoog waar veel lege verkoopsstalletjes staan maar met mooi zicht op de Sianok vallei.  Het is aangenaam en prachtig wandelen in de vallei.  Daarna gaan we naar Kota Gadang het dorp van de zilversmeden  waar enkele winkeltjes heel fijn en prachtig zilverwerk te koop aanbieden.  Bij een weduwe kopen we enkele fijne zilveren versieringen voor een prijsje.  Er staan hier ook enkele oude houten koloniale buitenverblijven met veranda.  Nog een tijdje in Kota Gadang gekuierd en langs  rijstvelden gelopen met statige Sumatraanse huizen er midden in.  Het gemeentehuis in Minangkabau stijl is prachtig.   We namen een busje terug naar het centrum tot de Clocktower en liepen nog een rondje dorp.  Ons avondmaal genomen met thee, geen bier.  In de supermarkt konden we Bintang kopen en op ons hotel in de koelkast steken.  Geld uit de ATM halen is hier geen probleem.  Onze tweede nacht in Sumetera Hotel in Bukittinggi.  

 

 

Zaterdag – 31/01/2015

Reisweg : Pandai Siket, Padang Panjang, Batusangkar,

 

Het is tien minuten lopen naar het standbeeld in het centrum.  We namen een busje naar Pandai Siket en lieten ons afzetten op de hoofdweg en hebben onze rugzak in bewaring gegeven bij een eettentje waar we een ontbijt namen. Daarna hebben we een half uur op de zijweg naar Pandai Siket gelopen.  Enkele dames zaten bij hun weefgetouw aan het venster.  Het is een klein dorp met enkele viskweekvijvers.  Bij een school groetten de leerlingen de vlag.  Dan namen we een busje naar Padangpanjang en liepen er wat verloren maar vervolgens reden we met een busje naar het Minangkabau Cultural Museum.  De Minangkabau vlag heeft onze kleuren.  In een ruime tuin staat een rijkversierde en uitzonderlijk Minankabau paleis dat we binnen mogen bezoeken.  Het is aangenaam wandelen in de tuin en een plaats om lokalen te ontmoeten; toeristen zijn hier eerder zeldzaam.  We mogen hier gratis binnen, er is een donatiebox bij de oude foto’s in de bibliotheek.  www.tanahdatar.go.id www.pacujawei.com We nemen een busje terug naar Bukittinggi en dan nog een naar Batusangkar voor 10.000 IDR pp.  Het is een mooie rit die door ontelbare rijstvelden slingert met palmbomen er tussen.  In Batusangkar was het hotel Pagayurung in verbouwing, er tegenover in Hotel Yoherma was er niemand aan de receptie en eindelijk kwam de eigenaar maar de kamer beviel niet.  We lieten ons overhalen om onze intrek in Pagaruyung Dua te nemen en boekten er twee nachten voor 250.000 IDR. Inclusief badkamer en ontbijt, grote zwemkom, gymzaal en meer luxe.  Een aanrader. Pagaruyung_dua@yahoo.co.id Mooie zonsondergang in Batusangkar met veel nachtvogels in de bomen.  

 

 

Zondag – 01/02/2015

Reisweg : Naar Harau Valley.

 

Na ons ontbijt hebben we eerst het Van Der Capellen Fort (benteng) bezocht waar nog twee kanonnen staan.  Het is nu een kazerne.  Daarna trekken we naar het Pagaruyung Tanah Datar minangkabau museum, ingang 12.000 IDR. Het is een replica van een minangkabau koninklijk paleis met een heel mooie en grote tuin en veel volk op zondag. We ontmoetten er drie Maleisische toeristen die zich laten fotograferen in een minangkabau kostuum. Geen blanke toeristen.  Binnen zijn er oude foto’s te zien en beneden gebruiksvoorwerpen en de troon waar er foto’s van genomen worden.  Het is hier indrukwekkend, interessant en prachtig.  Verder onderweg naar Batusangkar stoppen we bij de Cagar Budaya grafmonumenten.  Daarna trekken we naar de Harau Valley via Payakumbuh en nemen een hut bij www.abdihomestay.blogspot.fr   de weg erheen tussen de rijstvelden en palmbomen is rustig maar oh zo mooi.  We zitten net voor de honderd meter hoge waterval en een rotsmuur. Onze knalgele hut heeft een Franse wc en een waterbak met kan, netjes en vriendelijk bij onthaal.  We betalen 150.000 IDR per nacht en het is een aanrader.  Er zijn zes bamboehutten.  Ingang tot het N.P. kost 5.000 IDR.  

 

 

Maandag – 02/02/2015

Reisweg : We blijven in Harau Valley.

 

Vandaag geen openbaar vervoer maar een flinke wandeling gemaakt en de vallei verkend en tot aan het eind van de asfaltweg gelopen en een dorpje verkend.  Onderweg zijn vrouwen rijst aan het oogsten in de velden.  De weg is vlak en we lopen dezelfde weg terug.  We liepen voorbij een hoge waterval waar kinderen onder zwommen en in het water speelden onder een regenboog.  Er stonden veel stalletjes en het is zonnig.  Harau is een korte maar bijzonder mooie vallei met rijstvelden, bloemen, bossen en hoge rotsen boven een groene omgeving, alles lijkt hier zo perfect en idyllisch.  In de rijstvelden staan her en der rusthokjes.  De dijken tussen de rijstvelden nodigen uit om te wandelen en te genieten van de omgeving.  Tussen de huizen liggen kruidnagels en cacaobonen te drogen op matjes. Voor de huizen staan veel cacaobomen en ook papaja. In de velden staan kinderen op een verhoog om de velden te bewaken voor gulzige vogels; ze trekken aan koorden die dan blikjes aan het rammelen brengen of ze zwaaien met doeken of slaan soms in de handen.  Levende vogelverschrikkers zijn het.    We liepen voorbij het Jembah Homestay : lembahecho@ymail.com    We lopen door een dorpje waar grote oppervlakten pepers en noedels, mie en tofu liggen te drogen op matten.  Verder is er een fotosessie van een pasgetrouwd koppel aan de gang en we mogen ook op de foto.  Terug bij Abdi was er een frisse Bintang beschikbaar en de eigenaar is attent en vroeg ons om onze keuze te maken voor het avondmaal.  Mail: ikbalharau@yahoo.com Het bevalt ons hier uitstekend.  

 

 

Dinsdag – 03/02/2015

 Reisweg : Verkenning Harau vallei.

 

Deze voormiddag hebben we ons verder reisplan bepaald, op 16/2 moeten we uit Indonesië.  We zijn dan naar drie watervallen gewandeld in de Harau vallei.  Links een eindje op de hoofdweg en nog eens 300 meter links op een asfaltwegje : waterval één ligt op één km. Waterval 2 ligt nog ruim één  km verder en nummer drie nog eens anderhalve km verder.  Bij de verste waterval staan stalletjes met drinken en souvenirs en is er ook een ‘camping’ waar het zeker druk is tijdens het weekend.  We ontmoetten er één Spaanse toerist met gids, was er niet druk.  Nog een eindje doorgelopen van de camping weg en links de rotswand gevolgd, weinig verkeer.  Hier waren ze bezig met een groot project ontbossing voor aanleg van een vakantiepark met veel hutjes en een pretpark.  Er lag al een omwalling met een meertje en plezierbootjes.  We zien in het dorp een oud huis met mooi houtsnijwerk in de gevel. Van op ons terras genieten we van de zonsondergang met een Bintang, in de verte staat een moskee waar we geen last van hebben.  Gisteren was het volle maan.  We rekenen af voor drie nachten.    

 

 

Woensdag – 04/02/2015

Reisweg : Bukittinggi, Solok.

 

De eigenaar had een ojek besteld voor 20.000 IDR en hij kreeg een fooi op het bureel van het busstation. Onderweg kruisten we verscheidene ojeks met wel drie jachthonden op de moto, zou er een jachtpartij worden georganiseerd ? Het weer was mistig en een beetje fris, we zagen enkel de contouren van de bergen aan de andere kant.   Een busje naar Buki kost 20.000 IDR pp en de rit duurt anderhalf uur.  Een ander busje naar Solok doet er twee en een half uur over.  We laten ons in Solok afzetten bij Hotel Taufina hoteltaufina@yahoo.com  en betalen 200.000 IDR voor een ruime kamer met ontbijt en badkamer.  Onder het bed ligt veel stof en vuil.  We gebruiken Solok als doorgangspunt, er is hier verder niets te zien.  ‘s Avonds eten we een martabak met fruitsap.  Er is geen bier in dit hotel want het zijn moslims en ze houden geen rekening met toeristen die geen moslim zijn.  Op de koer van het hotel naar de ondergaande zon gekeken.  

 

 

Donderdag – 05/02/2015

Reisweg : Bus naar Bangko.             

           

Ons hotel lag schuin tegenover het busstation en we waren gisterenavond al gaan informeren naar een directbus naar Sungeipenuk en er zou er een vertrekken om acht uur en acht uur rijden.  We besloten er na ons ontbijt heen te gaan en nogmaals te informeren.  Het was nu 9.45 en om tien uur zou er een gaan.  Wij vlug onze rugzakken in het hotel gehaald maar de bus reed vlug voorbij de terminal zonder te stoppen.  Een ander ticketoffice zei mij dat er een gaat om 11.30 uur naar Bangko, 120.000 IDR.  Ineke wou een ticket kopen bij die idiote jongen waar we reeds twee uren mee discuteerden omtrent uur van vertrek en prijs.  Aanvankelijk was het 120 voor een kleine, dan 150 voor een grote bus.  Enkel hij en niemand anders sprak Engels.  Om 11.45 uur kwam de grote bus aan, wij stappen er op en die idioot had ons reeds een ticket geschreven voor 300.000 maar een etensverkoper deed hem 240.000 IDR schrijven wat correct is.  Stipt om twaalf uur vertrekt dan de bus naar Bangko.  Het landschap is niet bergachtig en weinig spectaculair, veel lintbebouwing en het regende bijna de ganse namiddag.  Er sijpelden zelfs waterdruppels in de bus. Om 17.30 uur aangekomen in Bangko.  We zagen een uithangbord van Hotel Permata, twintig minuten te voet in een zijstraat maar het was volzet en ze verwezen door naar Wisma Permata (guesthouse) honderd meter verder.  Bij de receptie waren ze traag en lui maar vlug in registratie en vooral om geld te ontvangen.  195.000 IDR betaald voor een kamer met badkamer, inclusief ontbijt.  Er is een restaurant en wifi.  

 

 

Vrijdag – 06/02/2015

Reisweg : Bus naar Sungei Penuh.  

 

Onze bus zou om 12.30 uur vertrekken maar een gast in het hotel zei ons gisterenavond vol overtuiging dat die om tien uur zou vertrekken en dat die 100.000 IDR kost.  We liepen wat in de omgeving en waren in een bakkerij toen plots een jongen ons kwam halen, we moesten direct terug want om 11.30 uur zal de bus vertrekken.  Het is echter een 4×4 met twee rijen zitbanken en we zitten achteraan op de derde rij.  De raampjes waren dicht en de airco kapot; ik kreeg maagpijn en werd misselijk in de vele bochten want de chauffeur reed veel te vlug.  Veel groen en bos onderweg en soms een huisje.  Na twee uren stoppen we in een wegrestaurant waar we 45 minuten bleven, waarom dan die haast ?  Daarna was er meer verkeer  maar de weg werd slechter met veel putten in het wegdek.  Na meer dan een uur langs een meer te hebben gereden werden we afgezet bij hotel Yani, 170.000 voor een standaard kamer met een wc-put, kleine kamer – afgekeurd.  Honderd meter verder in zelfde straat een kamer genomen bij Hotel Kerinci en 275.000 IDR betaald per dag, nieuw, netjes, voor een propere kamer, zit-wc, ontbijt, en wifi.  We zouden er twee dagen blijven maar in de kelder was er een muffe geur op onze kamer en ik kreeg met tegenzin een andere propere kamer.  Deze namiddag was het nog droog maar tegen de avond begon het te regenen.  

 

 

Zaterdag – 07/02/2015

Reisweg : We blijven in Sungai Penuh.

 

Als ontbijt kregen we groene boterhammen, het kon wel beter voor mijn verjaardag.  We wilden de megalytische stenen  van Batu Gong zien in het dorp Muak maar we waren te laat bij de terminal en er reed niets meer.  Er zaten reeds twee passagiers in het busje maar dat scheen nog een eeuwigheid te gaan duren voor die zou vertrekken.  We hebben een beetje de markt verkend en dan hogerop in de omgeving gaan wandelen drie uren lang.  Terug in het centrum hebben we op een terrasje gezeten en een fruitsap gedronken.  De markt was nu afgelopen en in een winkeltje kochten we twee biertjes die we op ons terras in het hotel opdronken.  Daarna zijn we naar de Mosjid Agung gegaan maar er was een dienst bezig, we moesten wachten en nadien leidde ons een vriendelijke jongen rond en gaf wat uitleg.  Het is een oude hoge moskee zonder nagels in elkaar gestoken en veelkleurig beschilderd, goede akoestiek.  Het was een rustige dag met vooral tijd doden.  Op de tweede verdieping van ons hotel was er een vormingsdag voor jongeren en overal ligt het vuil op de banken en etensresten en verpakking ligt overal en het hotel ruimt niet op.  

 

 

Zondag – 08/02/2015

Reisweg :  Naar Kerenci.

 

In Sungei Penuh zijn we naar het busstation gestapt, een plein waar wel honderd busjes stonden en bijna geen passagiers en helemaal geen vertrekkende busjes.  Een chauffeur wou ons brengen voor 100.000 maar ik bood hem de helft.  Een ander busje aangesproken dat 15.000 pp zou kosten maar het reed voorbij ons hotel.  Start om tien uur en aankomst tegen 11.45 uur, 43 km op asfaltweg. Het busje zette ons af bij Homestay Sunbandu in Kerinci.  Alhoewel we dat niet hadden gevraagd valt het toch mee: 120.000 IDR voor een kleine kamer, badkamer met gietpan, incl. Ontbijt.  Mijnheer Subandi is vriendelijk.  Er waren nog drie toeristen.  Na de middag maken we een wandeling van vier uren door de theevelden in de omgeving richting Gunung (berg) Kerinci, 3.805 meter hoog.  In de velden staan veel aardappelen, kool en uien.  We lopen op een landweg tot aan een boerderijtje.  Er staan geen farms in de velden. Iedereen rijdt met een volgeladen voertuig, kar of brommer met een grote lading mais, gras of rietsuiker zo breed geladen dat het voertuig de ganse breedte ven de weg opeist.  Ook brommers met drie zware zakken aardappelen rijden richting dorp.  Ik heb nog een ossenkar helpen uit de gracht trekken.  We moeten regelmatig op de foto van enkele giechelende meisjes met een hoofddoek maar met een strakke jeans en een los bloesje. Het is prachtig hier tussen de theevelden en bloemen in de velden met de vulkaan Kerinci op de achtergrond.  In het dorp liggen matten op straat met kaneel die ligt te drogen.   In Kayo Aro stoppen we op een marktje dat we een half uur kunnen bezoeken.     

 

Maandag – 09/02/2015

Reisweg   :  Danau Gunung (bergmeer) Tujuh, N.P. Kerinci Seblat.

 

Voor ons ontbijt kregen we een stevige banana pancake topped met chocolade en een lekkere koffie.  Twee Fransen gaan naar de top van de Kerinci voor enkele dagen.  Wij en een Duitse jongen gaan naar het meer en worden naar de ingang van het N.P, 15 km verder  gevoerd met een busje van Subandi. We vertrekken om 8.30 uur.  In het Kerinci N.P. moeten we ieder 150.000 IDR betalen, bijna tien euro.  Indonesiërs betalen slechts 5.000 !  Kunnen wij ook de buitenlanders eens 30 maal meer doen betalen voor een toeristische attracties ?  In het registratieboek staan heel veel Indonesische trekkers en wij zijn de eerste buitenlandse trekkers dit jaar.  We moeten over een glibberig vet bospad over talrijke boomwortels klauteren, de klei ondergrond is glibberig en we moeten ons vasthouden aan takken of boomwortels en ons zo steil omhoog hijsen en dat wel vier uren lang door het oerwoud.  We hebben onderweg geen enkel dier, aap of vogel gezien.  Aangekomen op het hoogste punt moesten we nog 150 meter omlaag tot aan het bergmeer.  We hebben er een half uur gerust en we hoorden een waterval maar hebben die niet gezien.  De zwaar bepakte Duitse jongen bleef er kamperen.  Een groepje jongeren liep terug en wou foto’s nemen met ons.  Het was heel rustig aan het meer waarvan de boorden sterk bebost zijn en later in een nevel werd gehuld.  In een half uur liepen we naar de top en dan nog drie uren naar de veldjes en nog eens een half uur tot het registratiekantoor.  We kregen er een kop thee en ze belden Subandi op die ons kwam halen met zijn busje.  We namen ons avondmaal en een paar biertjes bij Subandi.  Het was een pittige dag.  De wandeling omhoog nam vier en een half uur in beslag en vier uren naar beneden.  

 

 

 Dinsdag – 10/02/2015

 Reisweg :   Sungai Penuh, Mukomuko.

 

We rekenden af met Subandi wat meeviel.  Op straat konden we direct een busje nemen naar Sungai Penuh, 15.000 IDR pp en reisduur 1.45 uur.  De chauffeur zette ons af dicht bij het busstation.  Een grote bus reed direct naar Mukomuko voor 100.000 IDR pp en zal er drie uren over doen aanvankelijk over een dunbevolkte bergketen en nadien over een asfaltweg met veel gaten.  Er werd pauze gehouden bij een rivier die we lang volgden.  Een wankel hangbrugje was kapot.  Daarna reden we voortdurend omlaag en was er meer bewoning.  Voor een keer zat het busje niet overvol en hadden we ruim beenruimte en zaten comfortabel.  Iets na drie uur werden we afgezet bij Homestay Teratai, 100.000 IDR zonder ontbijt.  De Franse wc beviel mij niet maar we zijn toch ingecheckt.  Bij onze wandeling vonden we een paar honderd meter verder Madiyara Hotel in een zijstraatje waar een standaard kamer 200.000 IDR kost maar het was volzet en er was  enkel nog een ‘deluxe’ kamer vrij aan 300.000 zonder korting, een nette kamer met badkamer en zit wc inclusief ontbijt.  De moslima aan de receptie was nogal stug en niet vriendelijk en sprak geen Engels.  Ze eiste directe betaling en wou een kopie nemen van ons paspoort.  Het begon hard te regenen, ik had een verkoudheid en een beetje koorts door de tocht in het busje gisteren.  

 

 

 Woensdag – 11/02/2015

 Reisweg : Nog een dag in Mukomuko.

 

We hebben lang geslapen en ik voelde mij iets beter nu.  Tegen de middag konden we verhuizen naar kamer 15 die beter was.  Daarna hebben we een lange wandeling in het dorp gemaakt door de kleine straatjes gelopen tot aan het strand waar geen palmbomen staan.   Er lagen kleurige vissersbootjes bij het strand en er werden kleine visjes gedroogd op rekken voor houten stalletjes of arme woningen.  We bezochten Benteng (fort) Ana.  Terug op de hoofdweg was er nergens een biertje te verkrijgen.  Ineke heeft lang via haar gsm geprobeerd een vlucht te boeken van Jambi naar Batam bij Lion Air voor 310.000 IDR.  Het lukt haar niet met haar Visakaart wegens vergeten van de extra kontrolecode.  Op onze kamer deed de airco het niet omdat er geen remote control ligt, gelukkig doet de wapper het wel.  Het was heel warm op ons terras en op de kamer.  Ik liet haar naar haar broer bellen met mijn skype en voor twaalf minuten van Sumatra naar Nederland kostte het achteraf 1.30 euro.  

 

 

Donderdag – 12/02/2015

Reisweg :  Bengkulu

 

Men kwam deze morgen met twee flessen warm bier op de kamer, ik had die gisterenavond gevraagd en  heb die nu geweigerd natuurlijk.  Moest aandringen om toch maar een rekening te krijgen.  Tot de hoofdweg gelopen, gewacht en een lift gekregen tot de busterminal waar niemand was.  Zijn aan de hoofdweg gaan staan en er stopte een familiewagen Jijang Toyota die ons voor 135.000 IDR naar Benkulu gaat brengen.  Vertrek om tien uur en aankomst daar om 17.30 uur.  We reden de ganse tijd langs of evenwijdig met de kust in zuidelijke richting door veel grote plantages van oliepalmen.  Soms reden we door een wegdorp.  In het busje zat deze keer wel een vriendelijke moslima en ze gaf ons nootjes, koekjes en sinas.  Voor ons middagmaal betaalden we in een wegrestaurant 20.000 IDR.  De chauffeur zette iedereen af aan de “Dutch Villa” die er vervallen uit zag.  Dus ingecheckt in Hotel Vista in Benkulu en 200.000 IDR betaald voor een kamer ontbijt inbegrepen, proper, rustig en terras buiten.  ‘s Avonds een martabak gegeten met een Bintang op onze kamer.  Op een reisbureautje een ticket gekocht voor een binnenlandse vlucht naar Batam op 15/2.  

 

 

 Vrijdag – 13/02/2015

 Reisweg : Naar Jambi.

 

Wakker om zes uur en tien minuten later kwam men met thee en een klein stukje cake als ontbijt aan de deur.  Een halfuur later liepen we al op straat met onze rugzak.  Bij het bus loket vroeg men 160.000 IDR pp voor de rit naar Jambi.  De andere bureautjes waren nog gesloten.  Naar het centrum gelopen en om zeven uur was alles nog dicht, ook de bakker.  Op het reisbureautje van Hotel Sumatera Dwinka info over onze vlucht gevraagd: we vliegen van Jambi naar Batam op Sumatra via het verre Jakarta.  De deeltaxi kon om tien uur vertrekken voor 240.000 IDR pp, tien uren rijden.  We hebben gewacht in Sumatera Dwinka in de lobby.  Ik moet veel hoesten en ben verkouden en er staat een lange helse rit voor de boeg.  Om elf uur i.p.v. tien uur kwam de deeltaxi aan.  We zetten ons op de tweede rij achter de chauffeur en ticketverkoopster noch chauffeur maakten bezwaar.  We reden één km verder naar een bureautje waar drie dikke Sumatranen met elk een baby absoluut op onze plaatsen wilden zitten en wij moesten achterin.  De discussie bleef lang duren en zij kwamen met een reserveringstekening dat zij op de tweede rij moesten zitten.  Wij bleven zitten en hielden voet bij stuk.  Men voerde ons terug naar het Sumatera Dwinka waar ze onze bagage eruit zetten maar we bleven nog zitten en eisten ons geld terug maar dat kregen we niet dus bleven we zitten. De verkoopster zei ons dat de chauffeur onze tickets zou terugbetalen bij Bus Asia Travel: 320 maar wij hadden 480 betaald.  Wij eisten 480 terug en na een half uur discussie kregen wij dat bedrag eindelijk om 11.30 uur.  Terug naar het bureautje van Asia Travel gestapt en ze vroegen nu 400 de bedriegers maar wij betaalden 320 zoals ze ons eerder hadden geïnformeerd.  Na een korte lunch konden we uiteindelijk vertrekken om 13 uur met een goede luxe family wagen Jilang Toyota.  De rit ging aanvankelijk over bochtige wegen en een bergpas, dan door stadjes en vervolgens over lange rechte wegen door oliepalmplantages.  Om 16 uur stopten we voor een pauze en lunch.  We reden heel lang in het donker en het bleef maar duren tot 23.30 uur na tien uren rijden.  We zijn behoorlijk moe aangekomen in Hotel Angerek waar het er nogal vuil uitzag maar honderd meter verder in Jambi Raya was het beter en we betaalden 200.000 IDR.  

 

 

Zaterdag – 14/02/2015

Reisweg :  in Jambi gebleven.

  

Na een aanvaardbaar ontbijt hebben we door het hoteldistrict gelopen.  We probeerden naar het Muara Jambi te gaan, 26 km uit het centrum maar er reden geen busjes heen.  Naar de Sungei rivier gelopen maar er voeren geen bootjes heen.  We konden een busje charteren voor 400.000 IDR, teveel.  Er was een heel imposante loopbrug maar die was gesloten.  Op het dakterras van het Wiltop Hotel was het duur maar een mooi uitzicht op de rivier.  We hebben enkele winkelcentra doorlopen en tenslotte op een terrasje van Exelso aan de rivier gezeten.  We betaalden gemiddeld 200.000 IDR voor een overnachting, 13 euro.  

 

 

Zondag  – 15/02/2015

Reisweg : Vlucht naar Batam en ferry naar Singapore.

 

Ik wou wat langer rusten tot ons vertrek naar de luchthaven.  Ineke wou de fruitmarkt bezoeken maar dat was 3 km verderop.  We hebben een paar keer rond het blok gelopen en dan op het dak van Grand Malioboro gezeten.  Tegen de middag namen we een busje naar de luchthaven.  De vlucht verliep goed met Lion Air, geen drankje, veel beenruimte, vlucht zat halfvol en kost omgerekend 23 euro.  Ik betaalde 475.000 IDR inclusief 65.000 departure fee voor de ferry naar Singapore met Batam Fast.  Er is een extra ferry die om 17.10 uur vertrekt, vaartijd een uur.  Batam is modern en industrieel, veel bedrijfsgebouwen.  Het profiteert mee van de welvaart van het nabije Singapore.    Weinig controle bij vertrek in Batam.  

 

Voor de rede van Singapore liggen veel zeeschepen en ook een baggerschip van JDN en de Brabo van Deme.  Bij immigratie in Singapore moest ik de naam van ons hotel opgeven: Kerbau en ik kreeg meteen 30 dagen in mijn reispas gestempeld.  De ferryterminal in Singapore is heel groot, modern en heeft veel winkels.  Een zes-beurtenkaart voor de metro kost 2 SGD aan de ticketautomaat.  De automaat geeft maximum 4 SGD terug.  Dus moest ik een briefje van vijftig omwisselen bij hun klantendienst.  We raakten vlot met de metro naar Little India waar we in Hotel Kerbau hebben ingecheckt, 80 SGD, geen ontbijt, kleine kamer.  Om negen uur aangekomen in dit hotel.  Het is één uur later in Singapore.  Het is heel druk in de wijk India, veel Indische mannen die hier werken.  Tamils drinken veel sterk bier van 8° aan 4.5 SGD voor een groot blik en ze eten met hun vingers.  Totaal 21 SGD betaald voor ons avondeten.  

 

 

Maandag – 16/02/2015

Reisweg : Verkenning van Singapore

 

We maakten een wandeling door de Indische wijk met zijn veelkleurige winkels en kleine huisjes  en daarna door de Arabische wijk en we zijn in de Sultan Moskee binnen geweest en hebben nadien in de voetgangerszone  gelopen.  Er zijn heel wat toeristen hier in deze zone. Via Rochor en Beach Road liepen we naar het War Memorial, Durian Building, Cenotaph en St Andrew’s Cathedral, Connaught Drive, Parliament en het Park.  Tegen de middag gingen we iets eten in een Libanees restaurant Cedar Grill.  Daarna gingen we een kijkje nemen in het sjieke Parkview Hotel, alles blinkt en de vijfsterren prijzen zijn niets voor ons.  Het Raffles Hotel is misschien nog sjieker en het dateert uit de Engelse koloniale tijd.  Onder de arcades en in de patio’s met palmbomen is het heerlijk vertoeven.  Dan lopen wij langs de Suntec City Mall.  Daarna liepen we door South Bridge Road, Pickering Street en Collyer naar de kade (Waterfront) waar het heel mooi en weelderig is.  Hier staat het Cavenach Bridge, een brugje uit 1878.  Het sjieke Fullerton Hotel staat er naast en mogen we bezoeken.  We lopen langs de kades van de Singapore River en drinken iets op de Quays.  Verderop bezoeken we de Chinese Wak Hai Cheng tempel.    Het luxehotel Marina Bay Sands in de vorm van een schip is het kenmerk van Singapore.  Bij Marina Bay Sands staat het water spuitend standbeeld van Merlion, de leeuw en de meermin.  We liepen terug via Esplanade Drive, Stanford Road, Victoria Street en de Chijmer kerk met sjieke terrassen er omheen.  Voor ons avondeten waren ze traag bij Shali Kitchen en kregen we warm bier. We zijn nadien nog naar een Indisch restaurant op Buffalo Road geweest waar het beter was.  We moesten absoluut voor het slapengaan nog onze tweede nacht betalen want Chinezen hebben geen vertrouwen.  

 

 

Dinsdag – 17/02/2015

Reisweg : Tweede dag verkenning Singapore en vlucht naar Amsterdam

 

Ons ontbijt bij een Indiër om de hoek was in orde, lekkere koffie  en niet duur.  Deze morgen de Chinese wijk verkend, veel straatversiering en verkoop van bloemen, snoep en fruit om als offer te geven in de tempel.   Er is veel volk op straat , veel kraampjes in de voetgangerszone.  Het is trouwens vandaag “oudejaarsavond” voor de Chinezen, morgen is het het jaar van de geit.  Ergens hebben we een heel mooie tempel gezien met heel veel offers in alle kleuren en versieringen en bloemen.  Eigenaardig was het systeem van de lange opgehangen stokken wel 20 verdiepingen hoog. Op ieder appartement tot twintig verdiepingen hoog hangt de was te drogen.  De Chinese tempels zijn kleurrijk versierd en er is veel volk op straat bij de kraampjes waar lampions overheen hangen.  We hebben ook Fort Canning bezocht met een mooi park er bij en ook de omgeving.  Daarna op Clarke Quay en Hill Street gelopen.  Tenslotte nogmaals Chinatown ingedoken om de sfeer op te snuiven.  De Buddha Tooth Tempel was bijzonder prachtig versierd.  Tot slot was Singapore by night langs de Singapore River niet te versmaden.  Om 22.30 uur zijn we vertrokken naar de luchthaven, tweemaal overstappen maar het is goed aangegeven.  Vlot en vlug ingecheckt op de luchthaven.  Ons geldoverschot omgewisseld in euro op de luchthaven.  

 

 

Woensdag – 1/02/2015

Reisweg : Vlucht naar Amsterdam.

 

Alles was in orde en om 01.05 uur vertrokken met KLM.  Het duurde lang vooraleer we iets te drinken/eten kregen. Er is een tijdsverschil van zeven uur met België.  Onze vlucht zou 14 uren duren.  Na enkele flesjes wijn en een goede maaltijd kon ik redelijk goed slapen.  Tegen acht uur deze morgen kwamen we aan in Parijs.  Onze aansluiting naar Amsterdam was voorzien om 09.40 uur maar door staking van het grondpersoneel moesten we wachten en kregen geen informatie.  Tenslotte zijn we om 12.30 uur opgestegen en we moeten naar Orly om bij te tanken. Eindelijk om 13.45 uur vertrokken in Orly en 45 minuten later aangekomen in Amsterdam.  We vliegen over Brugge, Zeebrugge, de Belgische kust, Vlissingen en de Zeeuwse eilanden.  Het is klaar en zonnig weer daar beneden.  Om 14.30 uur aangekomen in Amsterdam.  Een treinticket naar Brugge kost 51.30 € zonder korting, duur in Holland.  De trein gaat direct naar Antwerpen.