Magisch Zweeds Lapland in de winter – 2020
VOORBEREIDING
Reisperiode: 10 – 17/01/2020
Covid documenten :
Bij vertrek moeten we in Zaventem onze covid vaccinatietesten tonen op onze gsm. In onze lodge in Zweden maken we voor ons vertrek ons PLF formulier aan op onze gsm want we moeten het bij aankomst op de luchthaven in Zaventem tonen. Ik had mijn PLF document ingevuld, kreeg een code en dacht dat het in orde was. Ik kreeg geen bevestiging op mijn hotmail adres, waardeloos. Vera had wel een bevestiging op haar gmail adres. Aangekomen in Brussel was het PCR document van bijna iedereen in orde behalve dat van mij. Een jongen aan de balie vulde het voor mij nog maar eens in en dat duurde tergend traag wel een uur lang. Het is een heel gedoe in Zaventem en het is slecht georganiseerd. Ik werd meteen getest en drie dagen later zou ik het resultaat kennen. Ik heb veel moeite gedaan om intussen mijn testresultaat te kennen maar geen resultaat van de overheid. Uiteindelijk moet ik een week in quarantaine.
Geld: cash € meegedaan + bankkaarten en Visa.
Reisorganisatie en plan
Wij hebben onze reis geboekt bij
Tel. 052-55 52 54
Steenhuffeldorp 14 – 1840 Londerzeel
Er zijn verscheidene formules mogelijk en wij kozen voor The last Trapper. Dit programma omvat een driedaagse huskytocht, een dagtocht met een sneeuwscooter (rijbewijs nodig), een sneeuwschoenentocht en een langlauftocht. Alle locale transfers van/naar de luchthaven van Kiruna inbegrepen en alle maaltijden. Er wordt ook warme kledij uitgeleend. We betalen ook een bijstandsverzekering wat ons nodig leek gezien de sportactiviteiten. We vliegen met een private vlucht van SN Brussels rechtstreeks van Brussel naar Kiruna in het hoge noorden van Zweden. We mogen 23 kg ruimbagage meenemen want we hebben nogal wat warme kledij mee vooral zware jassen, dikke pulls en thermische kledij. Het vertrek is nogal vroeg om 8.35 uur op 10 januari.
Vliegen
We checken online in. Onze vlucht vertrekt om 9.35 en komt aan in Kiruna om 12.50 zonder tussenstop.
REISVERSLAG
Dag 1 – zondag 10 januari 2020
Een vriend komt ons om 5.15 uur ophalen en brengt ons naar de luchthaven. Het is nog vroeg maar door corona zijn er bijna geen vluchten en de vertrekhal is onwezenlijk leeg. Er waren 46 passagiers voor onze private vlucht met Brussels Airlines naar Kiruna. In het vliegtuig zijn er 140 zetels. Deze vlucht zal de komende twee weken niet plaats vinden. Enkel privé boekingen van zowel Belgen als Nederlanders kan slechts bij nordic.be We komen aan op de besneeuwde kleine luchthaven van Kiruna om 11.25 uur en de vlucht duurde 2.50 uur. Op de bagageband zag ik dat mijn valies open was en de spanband was gebroken. Ze hebben hier maar één vlucht per week. Er werd een rapport opgemaakt maar later kreeg ik vanwege SN geen vergoeding. We werden op de luchthaven door medewerkers van Explore the North onthaald en met een bus reden we met een tussenstop naar het Ice Hotel. Dit was heel indrukwekkend, ijskoude slaapkamers met pelsen op het ijsbed. Er was een bar en veel ijssculpturen, mooi. Het is min 7° en dus warm. Er is bijna geen verkeer op de spekgladde wegen maar onderweg hadden we toch een file omdat een vrachtwagen in de gracht was beland en men hem aan het wegtakelen was. Tegen 15 uur werd het donker. Een uur later kwamen we aan in ons hotel. Na onze briefing gingen we naar onze kamer en nadien hebben we onze warme kledij van Nordic in ontvangst genomen in het magazijn. Nadien zijn we tegen het aperitiefuur naar de bar/restaurant gestapt maar het haardvuur brandde niet; de schouw zat verstopt. Het was dus wat koud in het restaurant. Het eten was koud en het was te weinig. Het hotel heeft niets te maken met Nordic zei men ons. Gelukkig is het warm op onze kamer.
Wij waren gelogeerd in het hotel van “Explore the North”, Särkimukka 27, 980 63 Kangos, Sweden. www.explorethenorth.se We moesten een document tekenen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor ongevallen
Dag 2– maandag 11 januari 2020
Bij het karig ontbijt was er maar weinig brood en één roerei. Ik moest bijvragen. Van 10 tot 12.30 uur hebben wij één km op sneeuwraketten gelopen. Ik had echter één slechte sneeuwschoen en ben tweemaal gevallen omdat de schoen van mijn voet afvloog en we waren nog geen honderd meter ver. De gids ging een andere halen want het was stuk. De gids gespte mijn schoenen aan maar ze deed het niet goed. Dan hielp Vera mij aangespen en dan was het wel in orde. We liepen op en neer in dennebosjes en dat was pittig want het groepje liep tamelijk vlug. Ergens moesten we tussen de sparren naar beneden glijden en dat was een hilarische aankomst. Het was een prachtige tocht, magisch. Ik was moe bij aankomst want ben niet gewoon op sneeuwschoenen te lopen. Terug in het restaurant voor de lunch brandde het haardvuur. We kregen dikke broccolisoep en brood. Na de lunch heeft de groep van vijf een tocht langlauf gemaakt en Vera die sportief is kon onderweg geen foto’s nemen omdat het te vlug ging. Het was een tocht van vier km en alhoewel ze een goede conditie heeft had ze er zelf moeite mee. Intussen maak ik een wandeling op het langlaufpad en maak mooie foto’s ervan en van het hotel. Ik heb dan nog toegekeken toen de honden in de kennel werden gevoed: gemalen ingewanden van runderen en korrels waar ze gek op zijn, ze staan een meter hoog ongeduldig te springen. Ik heb wat tegen de man die ze eten gaf gesproen en hij zei mij dat vier honden één slee kunnen trekken en het zijn enkel mannetjes en lieve huskyhonden. In het bos zitten er sneeuwhazen, vossen, elanden, rendieren en bevers. Beren houden nu winterslaap in hun holen. Bij onze groep zit een Vlaams koppel die hier iedere winter drie maanden verblijft. Ons avondeten bestaat uit rendierstoofvlees zonder vlees. Ik reclameer en krijg toch nog een portie echt vlees, lekker.
Dag 3 – dinsdag 12 januari 2020
Na ons ontbijt maken we ons gereed voor onze driedaagse hondensleetocht. We hebben onze extra dikke kleren aan en tegen tien uur staan onze honden te springen en te popelen om te mogen vertrekken, ze zijn onhoudbaar. Onze rugzak met reserve droge klederen en een fles wijn leggen we in de slede. Het was – 14° en het voelde niet koud aan. Eindelijk mochten de 5 honden voor mijn slede vertrekken. Ieder deelnemer heeft zijn eigen slede en honden. We glijden langs voorgebaande pistes langs dik besneeuwde dennenbosjes, langs dichtgevroren riviertjes en moerassig open gebied. Alles is magisch wit en sprookjesachtig. Ik viel een eerste keer in een bocht omdat ik niet goed mijn evenwicht hanteerde en nadien nog een keer in een bocht maar dan lag ik in een gat bedolven onder de sneeuw en kon niet recht. Ik kreeg het al heel vlug erg koud en de twee gidsen hielpen mij terug recht want ik kon niet bewegen. Mijn bril die in een buitenzak zat is gebroken. We lunchten buiten en zaten op rendiervellen. Corinne, onze gids, maakte een vuurtje en verwamde soep met brood. We hadden twee en een half uur gereden deze voormiddag met enkele stops onderweg of om te controleren of iedereen nog volgde. Ik zat in tweede positie achter de gids en was dus onder controle. Tegen 15 uur kwamen we aan bij onze hut en het was al donker. We hadden onze koplampen op en konden zo elkaar makkelijk volgen. We moesten onze honden losmaken van het gespan en iedere hond in zijn eigen hok vastketenen. Ze kregen eten: ontdooid water en een pap die ze vlug opaten of het zou bevriezen. Intussen hakten wij als echte trappers een soort bevroren salamis in stukken terwijl Corinne water had ontdooid waar het vlees werd in vermengd. Kristof en Joke (Belgen) hadden intussen het haardvuur aangestoken en het was reeds warm binnen. We warmden onze natte sokken bij de haard. We wilden onze fles wijn delen maar waren de enige liefhebbers in het gezelschap. De rijst en de vis stew smaakten heerlijk. We hadden een aangename avond en vertelden veel over onze avonturen; de ervaren Kristof over Lapland. We hebben goed geslapen in onze gezellige hut. Tegen 21 uur riep er iemand dat het noorderlicht er was. Wij trekken onze warme kledij aan en bewonderen voor het eerst dit natuurfenomeen. Het heeft iets magisch in zich. We hebben vandaag 37 km met de sleden gereden.
Dag 4 – woensdag 13 januari 2020
Deze morgen keek onze gids Corina op haar gsm en om acht uur was het – 22° en een uur later reeds -29° en het zou een lastige tocht worden in open vlakte vandaag en het zou nog kouder worden. Er werd gevraagd aan de deelnemers of we verder gingen of terug zouden gaan naar de basis. Ik besloot als enige om terug te gaan naar de Lodge maar Kristof en Joke bekenden mij nadien dat ik toch een verstandige beslissing had genomen. Ik zag er tegen op maar we moesten vertrekken want het zou min veertig worden en dat is onverantwoord voor de gids. We spanden onze honden voor onze slede en waren gereed om te vertrekken in de barre koude. We staken verwarmers in onze schoenen en bij onze handen. Ik kreeg al vlug een stromende neus, wimpers die aanvroren en koude voeten. Corinne stopte regelmatig en vroeg ons of we nog ok waren. In de vlakte werd het inmiddels echt ijzig koud (-35°) en we stonden stil op onze slede terwijl we onze tenen krulden zodat ze niet zouden bevriezen. De honden moesten regelmatig poepen en dan vertraagden ze terwijl ze toch hun ding deden. Corinne reed voorop en voor mij reed Emma, een jonge Nederlandse gids die niet opschoot. Nadien werd ik in tweede positie geplaatst en ging het beter. Na ongeveer twee uren vraagt Corinne mij “rechtdoor of een extra lus van 40 minuten”. Ik opteer voor de tweede keuze zodat we niet al te vroeg zouden aankomen. Het landschap is magisch wit, super, heldere koude hemel. We stoppen regelmatig om een prachtige foto te nemen. Tegen de middag komen we aan bij de lodge. We hadden 22 km gereden. Emma had bevroren vingers. We werden door medewerkers bij de kennel geholpen die de honden in de hun hok plaatsten. Bij die helpers werkte een seizoen een Italiaan en een Vlaming. We liepen naar onze kamer om er langzaam te acclimatiseren. Onze lunch smaakte voortreffelijk bij het haardvuur. We wisselden met onze medereizigers foto’s uit. Bessensap en koffie waren gratis ter beschikking. Tegen 16 uur hadden we onze sauna gereserveerd, wat zalig was dat na die barre koude. We hebben dan nog gezellig op onze kamer gelezen en ons dagboek bijgeschreven. Deze avond stond er moose/eland op het menu, smaakt lekker.
Dag 5 – donderdag 14 januari 2020
Voor ontbijt krijgen we koffie, brood, omelet en een beetje charcuterie. Om 9.45 uur gaan we in volle uitrusting naar de loods om een volle dag van de sneeuwmobiel te genieten. Onze leider is de jonge Belgische Maarten, een vriendelijke jongen. Na de briefing krijgen we onze helm en is het tijd om te vertrekken. Maarten stopt regelmatig en vraagt ons of alles ok is. Op onze stops kunnen we prachtige foto’s nemen van dit superprachtig landschap. Her en der staan houten chalets, buitenverblijven blijkt. Ook soms jachthutten en -stoelen van de plaatselijke jachtclub van Johan en Sara, de eigenaars van de Pinetree Lodge waar we logeren. Hij is klein begonnen en heeft nu honderd mensen in dienst waaronder Belgen, Nederlanders, Italianenen en vierhonderd husky’s. Hij is internationaal bekend om zijn langeafstandstochten wedstrijd met hondensledes. Bij de lunch bereidt Maarten lekkere soep op een vuurtje dat hij heeft aangemaakt. We zitten op warme rendierhuiden in de sneeuw. We waren nog niet ver weg of in een scherpe bocht gleed ik af tegen een boom en zat twee meter dieper. Maarten vroeg mij of ik niets had gebroken of pijn had, hielp er mij professioneel uit en we reden verder. Soms gleden we over de vlaktes, moerassen of over een meer. Het landschap was heel mooi met oranje licht aan de horizon, super. Ik heb hier heel mooie foto’s genomen. Bij een volgende stop gooiden we warm water uit een thermos in de lucht en het water vernevelt meteen in de lucht wat als een dampwolk wegvloog bij – 35° sublimatie noemen ze dat. We hadden een goede groep met Steve uit Langemark en een Valerie en Kristel. Tegen 15 uur waren we terug en hebben we nog nagepraat in de Brown Bear Bar. Ik had geen koude want er zit verwarming op de stuurarmen en aan de voeten maar Vera die achterop zat zelfs bedekt met een rendiervel had het wel koud. Om 16.30 uur hadden we een sauna besteld en kwam ik in gesprek met een Syriër. Deze avond kregen we varkensspiering in het restaurant. We waren reeds op onze kamer toen we plots stemmen hoorden buiten. Bleek dat het noorderlicht terug van de partij was en we konden het zelfs zien van uit onze warme kamer. Ik ben toch buiten geweest omdat dit toch een ander ongelooflijk gevoel geeft.
Dag 6 – vrijdag 15 januari 2020
We hadden nog een dagje hondenslede tegoed en dat is vandaag gepland. Het is -7° en “tropisch warm”. Corina had acht honden aangespannen en ik vijf, is nog steeds een versnelling meer dan met vier. We vertrokken tegen tien uur en maakten nonstop rondjes in de omgeving van de lodge en herkenden veel plaatsen waar we eerder reeds geweest waren. Het was mooi open weer en helemaal niet koud. Ik ben niet gevallen maar zat éénmaal vast in de zijberm, te kort door de bocht. Men moet steeds tijdig afremmen en op de flappen gaan staan voor de bocht of bij een afzink. Om echt te stoppen moet men met beide voeten stevig op de remmen gaan staan; het zijn ijzeren klemmen die in de sneeuw boren en dan nog eens het anker vastzetten zodat de honden toch niet aan de haal gaan met de slede. We kregen een lunch en warm bessensap op dezelfde plaats als voordien bij een open vuur en we zaten lekker op een rendiervel. Onderweg ontmoetten we Andy die een span had van 16 honden die hij traint voor Johan die er races mee houdt van wel 1.200 km in 7-9 dagen waarbij geen hond mag vervangen worden. We reden de ganse namiddag met de hondenslede tot we in de verte aan de horizon een oranje-rode prachtige zon zagen omkaderd met wit beladen sparren in een adembenemend landschap. Corina had foto’s genomen die ze doorzond op onze gsm. Net voor donker kwamen we aan en de ganse kennel verwelkomde ons met veel gejubel. De honden hadden ons al geroken op vijfhonderd meter voor aankomst. Een Vaamse medewerker nam mijn gespan over en zette de honden in de kennel. We hadden vandaag 45 km met de honden gereden. Deze avond kregen we zalm.
Dag 7 – zondag 28 november 2021
Vandaag hebben we uitgeslapen want er zijn geen activiteiten meer. We maakten een kleine wandeling richting dorp tot aan de brug. De wegen zijn glad en niet bestrooid en toch rijden de Zweden nog gezwind over de weg. Op een heuvelweg staan enkele lege vakantiehuisjes. We lopen langs een prachtige half bevroren rivier omgeven met bos. Slechts één boerderijtje is bewoond. We liepen terug naar ons hotel en hadden een babbel met een Belg die ons foto’s zou opsturen. Na de lunch hebben we terug een wandeling gemaakt naar het Wedding Lake en zagen er drie wilde rendieren in een open vlakte in het bos. We durfden niet te ver wandelen om niet verloren te lopen. In het bos was het stil en spookachtig maar prachtig. Tegen 15 uur werd het donker. We hebben dan nog rustig ons valies gemaakt. Voor ons avondmaal kregen we fish stew. Tegen 21 uur kwam er nog een extraatje, een tocht van twee uren met de hondenslede door een magisch landschap onder een sublieme sterrenhemel. We waren bijna terug toen Maarten ons op het noorderlicht wees dat een prachtig groen licht weergaf. Tegen 23 uur waren we terug. We drinken nog een glas wijn op onze kamer en gingen voldaan slapen. Alles s ingepakt. We hadden een tocht van 20 km gemaakt.
Dag 8 – zondag 17 januari 2020
Onze wekker liep af on 6.45 en een uur later namen we een vlug ontbijt. Kort nadien gaven we onze kledij af in het magazijn. Ik rekende af met mijn Visakaart. Om 8.45 vertrokken we naar de luchthaven van Kiruna, twee uren rijden op een besneeuwde weg maar met spijkerbanden. Onze voorgaande chauffeur stopte bij een rendierkarkas en Jana zijn vriendin botste met haar busje tegen hem aan. We zagen regelmatig rendieren lopen. Ik nam soms foto’s van uit het busje van de typische houten huizen in Kangos en verderop. Er is weinig verkeer op de weg, soms een vrachtwagen met ijzererts. Het is een dunbevolkte streek en in Kangos zag ik één klein winkeltje en in een ander dorp nog eentje. De lodge doet maar eenmaal per week boodschappen in Kiruna op zondag. De Lodge zal nu twee weken gesloten zijn wegens gebrek aan gasten. In de omgeving van Kiruna is er wat industrie. Onze vlucht vertrok tijdig om 12.40 uur en het is de enige vlucht per week. Gezien er geen gasten zouden aankomen was het vliegtuig leeg op gevlogen. Overal beneden ons in het noorden en midden van Zweden was het land bedekt met een sneeuwlaag. Daarna vlogen we boven de wolken en heb ik wat geslapen. In brussel waren er maar drie vliegtuigen aangekomen en iedereen zijn aanvraag PCR was in orde. Het mijne was blijkbaar niet in orde en een jongen aan de balie hielp mij.
