Madagascar
MADAGASCAR – 2017
VOORBEREIDING
Planning
In juli 2017 hebben we een grote rondreis gemaakt op Madagaskar, een eiland waar bijzonder veel te zien is, zowel natuur als de vriendelijke bevolking.
Visum
Visum is op de luchthaven van TNR te verkrijgen.
Geldzaken
Het is niet verstandig om op de luchthaven te wisselen. We haalden wel geld uit de automaat. Beter voldoende cash euro meenemen. Onze Belgische banken rekenen 5 € aan als je met een Visa- of Maestrokaart geld uit de ATM haalt + nog eens kosten voor de lokale bank wat makkelijk totaal tien euro kan kosten.
Vluchten
Ik had een vlucht met Ethiopian Airlines met tussenstop in Wenen op 24/06/2017 en op 25/07/2017 vloog ik terug. Mijn vlucht kostte 682 €. Sandra had een vlucht uit Buenos Aires met tussenstop in Johannesburg. Ze stond mij bij aankomst in TNR op te wachten.
Reisweg
Aankomst in Antananarivo. Met wagen naar Antsirabe en verder naar Miandrivazo. Met kano afvaart van de Tsiribihina tot Belo Tsiribihina. Met jeep naar N.P. Tsinghy de Bemeraha en terug naar Belo. Met jeep langs de kust naar Morondava, Kirindy N.P., Manja, Bevoay, Morombe, Andavoaka, Salary, en einde in Toleara. Met openbaar vervoer op RN 7 naar Isalo en Fianarantsoa. Trein naar Manakara. Openbaar vervoer via Ifanadiana via N.P. Ranomafana naar RN 7, Antoetra, Antsirabe en einde in Tana.
Informatie
www.petitfute.com : Veel algemene informatie en niet zo veel praktische info
www.bradtguides.com : Iets uitgebreider dan Petit Futé. We namen beide gidsen mee.
REISVERSLAG
Zaterdag – 24/06/2017
Reisweg: Brussel – Antananarivo
Mijn bus had vertraging waardoor ik een latere trein moest nemen en in Gent nog eens moest overstappen. Dat zorgde wel voor wat stress maar ik kwam nog tijdig aan op de luchthaven. De vensterplaatsen waren al bezet, dus volgende keer online inchecken en plaats reserveren. De hittegolf van tien dagen was vandaag voorbij. Ik moest mijn schoenen eens niet uitdoen in Brussel.
Zondag – 25/06/2017
Reisweg : Vlucht met Ethiopian van Wenen naar Addis met een stop van vier uren. Bij mijn vlucht stond er “boarding” maar er was geen beweging en de bediende deed niets. Dan volgde “completed” en “departed” en mijn vlucht verdween van het scherm. Pas daarna mochten we aan boord en passagiers van volgende vlucht mochten ook al aan boord en drumden. Toch moesten we nog anderhalf uur wachten in het vliegtuig. Reden: de co-piloot was er nog niet. Uiteindelijk maar met een half uur vertraging aangekomen in Tana. Sandra stond al te wachten. We moesten elk 25 € betalen voor een zegel en moesten dan nog eens anderhalf uur wachten op ons visa. We haalden dan geld uit een automaat. Dan namen we een taxi naar ons hotel op 900 meter. Na wat rust ons plan op kaart bekeken en daarna kwam Nono om een toer te bespreken; de hotelbazin had hem op ons afgestuurd. Ik heb dan afgedongen van 1.600 naar 1.350 €. De geldwolf wou meteen het volle bedrag maar ik wou het in schijven betalen zodat wij nog verhaal hadden op de goede afloop. Ik heb foto’s van zijn documenten genomen want was toch niet gerust in hem.
Overnachten
Ik had online een kamer bestel bij Le Manoir Rouge, Centre Ivato, tel. (261)3205 26097.
http://hotel-manoirrouge-madagascar.e-monsite.com/
Maandag – 26/06/2017
Reisweg: Naar Antsirabe
Voor de kamer betaal ik 20 euro en voor ons karig ontbijt 54.000 MGA, ongeveer 13 euro. Bovendien is er geen wifi. Nono was er reeds om 9.30 uur en vroeg het saldo van de afrekening maar ik zei hem dat ik hem nu 500 € zou geven en bij het zien van de drie andere medereizigers later nog eens 150 en 100 op het einde. Dan vertrokken we voor onze meerdaagse tocht maar na een paar km stapte Nono uit en onze chauffeur reed door naar Antsirabe, drie uren rijden en 172 km door een heuvachtig landschap. De drie Franse medereizigers hebben we ontmoet in het Green Park Hotel. Het hotel heeft een mooie tuin met ronde huisjes maar in de vijver staat vuil water. Vandaag is de nationale feestdag en we verkennen het centrum. We lopen bij het oud treinstation, er loopt veel volk rond. Op een plein staan veel marktkramen en verkopen ze van alles. We bestellen een grote fles bier en tien kleine gegrilde zeboebrochettes en betalen er 4.000 MDA voor. Om 18.30 uur ontmoeten we onze gids/chauffeur die ons naar Morondova zal brengen. Ik moet 600 € geven aan de nicht van Nono, zij tekent voor ontvangst. Het tuinmeubilair op onze “veranda” is zo rot dat ik er door zak. We krijgen informatie over onze tocht. Ons avondeten genomen in een restaurant : eend en bier van 8 ° voor twee: 29.000 MDA, ongeveer 7.25 euro.
Overnachten :
Green Park Hotel in Antsirabe. Niet betaald, zat in ons reispakket. Kamers zijn ronde hutten, mooie tuin.
Dinsdag 27/06/2017
Reisweg: met jeep naar Miandrivazo, 220 km.
We rijden aanvankelijk over een asfaltweg langs een aantal kleine dorpjes waar de tijd schijnt stil te staan. In de omgeving van Saovina zien we veel rijstvelden. Daarna houdt het asfalt op en wordt het landschap wat wilder. Soms ligt er koffie op de weg te drogen. Tegen de middag stoppen we in een klein dorpje Ankazomiriotra voor onze lunch. Veel plaatsnamen zijn lang en bijna onuitspreekbaar. We rijden door kleine wegdorpjes waar vooral de ananassen heel lekker zijn. Soms rijden we over smalle brugjes. Regelmatig passeren we voorbij een herder met een kudde zeboes.
Overnachten :
Hotel restaurant La Pirogue in Miandrivazo. We genoten van ons avondmaal op hun terras met een ondergaande zon.
Woensdag 28/06/2017
Reisweg : Start van onze driedaagse kanotocht op de Tsiribihina rivier.
Na ons ontbijt verkennen we het dorp. Er lopen veel kinderen achter ons aan “donne moi un stylo”. We rijden dan door voor een korte rit naar de rivier van waar onze kanotrip zal starten. We zijn nauwelijks uit de jeep gestapt of het halve dorp lieve kinderen loopt om ons heen in de hoop iets te krijgen. Nadat alle proviand voor drie dagen in de kano’s is geladen vertrekken wij langzaam. Behalve de roeier zit er ook een gids in onze kano. In de tweede kano met de drie Fransen zitten ook een gids en een roeier. De oevers zijn groen en er staan regelmatig hoge bomen en er zitten meer vogels, meer vissers en dorpen langs de oever. Tegen één uur stoppen we en lunchen in de schaduw onder een grote boom. Wat is het hier prachtig en vreedzaam. Onvermoeibaar peddelt onze roeier de ganse dag langs stille groene oevers en regelmatig kruist ons een eenzame visser die naar ons zwaait. We moeten een paar keer uitstappen omdat de kano te diep ligt en te zwaar is; soms moeten we zelfs een beetje duwen. We mogen ook eens proberen om te roeien maar dat is best vermoeiend. Ergens stoppen we bij een kleine waterval met een strandje erbij. Een luxe boot komt aanleggen om ook het watervalletje te bezoeken.
Overnachten
Het is bijna donker als we stoppen bij een zandbank en er onze tenten opslaan terwijl onze kok het avondmaal bereidt. Het is hier zo stil en vredig op een zandbank midden een rivier, vooral de zonsondergang is super.
Donderdag 29/06/2017
Reisweg : Verder op de Tsiribihina rivier.
Vroeg in de morgen startte sputterend de openbare gemotoriseerde kano met vracht en passagiers naar Belo. Het was mistig en koud vannacht. Onze gidsen sliepen met drie in één tentje zonder matras of slaapzak. Een half uur later leggen we aan in het dorpje rechtover onze zandbank dat van uit onze kano er zo lieflijk mooi uitzag. We waren nauwelijks uit onze kano gestapt of een horde kinderen omringden ons : de Fransen gaven hen snoepjes en zo bleven ze wel achter ons aan lopen. En ja natuurlijk was er een markt, iedereen verkoopt wel iets. Een herder met enkele zeboes wrong zich door de nauwe straatjes en rakelings langs de verkoopsters. Om negen uur varen we verder en weldra hebben wij een sanitaire stop op de oever tussen het riet. Overal liggen aan de oevers rijstveldjes en steeds zwaaien de kinderen naar ons. Vissers zwaaien naar ons vanop hun gammele kano’s. De Malagassiërs zijn een zeer vriendelijk volk. Soms liggen er zandbanken midden in de rivier. Tegen de middag kregen we onze lunch die we al varende opaten: pasta, patat en ei, lekker en een goede kok die ons middagmaal al varende had bereid. In de namiddag legden we aan in een typisch dorpje en hier mochten we een uur rondkijken en rusten van het lange zitten. Later op de middag peddelen we verder op de rivier zo ver we konden om tijd in te halen. Het geluidloos voortschrijden in het water, de stilte en het prachtig landschap maken dit tot een onvergeteljke tocht. Het was bijna donker als we op een zandbank aanleggen, onze tenten opslaan en eten in het maanlicht dat op het water weerspiegelt.
Vrijdag 30/06/2017
Reisweg : Naar Belo Tsiribihina
Het is nog vroeg in de morgen als de zon reeds door onze tent priemt en ons uit onze tent jaagt. Het licht is mystiek over de rivier, aan de oever zijn de vrouwen al naarstig bezig water te halen. Onze roeiers peddelen onvermoeibaar verder. We varen in de schaduw langs rotsen die wat soelaas bieden. Kinderen peddelen in een kano op kindermaat maar doen het reeds uitstekend. We krijgen ons middagmaal op de kano en glijden rustig verder. Een uur later landen we in een dorp en zit onze prachtige kanotocht er op. Een gammele ossenkar brengt ons over ruige wegeltjes met doornstruiken aan beide zijden weg van de rivier. Hoewel het pad maar net breed genoeg lijkt voor één kar moeten we soms een andere kar of zelfs een vrachtwagen kruisen en toch lukt het telkens. De kar dreigt uit elkaar te vallen maar hobbelt toch verder over de weg en door riviertjes. Bijna bij aankomst in een groter dorp moeten we afstappen want de kar dreigt te verzinken in het mulle zand. In de schaduw onder een eeuwenoude baobab in een dorp staat een 4×4 ons op te wachten. We rijden twee uren over stofferige wegen en brokkelig asfalt naar Belo. Onderweg doet een ponton dienst als veerboot. We komen er aan om 16 uur en worden afgezet aan ons hotel. Belo Tsiribihina, een hoofddorp, is in feite maar één stofferige straat met veel eetstalletjes in het stof en ossenkarren die doortrekken zelfs in het pikkedonker en onverlicht. Soms komt er een camion-brousse door of een 4X4 taxi-brousse.
Overnachting :
Karibu Hotel in Belo Tsiribihina, kortweg Belo. Er is nergens wifi, één stopcontakt dat niet werkte, geen ventilator maar wel een muggennet. De mensen van het hotel waren vriendelijk en ze hebben een restaurant. We waren heel gelukkig dat we een gekoeld amber “Gold” biertje van 8 graden konden drinken, heerlijk. We hebben hier goed gegeten op het terras, gamba !
Zaterdag 01/07/2017
Reisweg : Bekopaka.
We ontbeten in ons hotel, 6.000 MGA/pp of anderhalve euro. We kochten ons lunchpakket en vertrokken dan tegen negen uur met gids en chauffeur Zidane. Hij reed aanvankelijk heel hard maar op mijn verzoek deed hij het rustiger aan. We reden langs een landelijk smalle zandweg zoals zovele in Madagaskar. Links en rechts doornige struiken waar je met je lichaam niet langs wilt scheuren. Er waren weinig dorpen te bespeuren, er liepen soms mensen langs de weg op weg naar hun schrale akkers of naar het volgende dorp. Er waren nogal wat velden met aardnoten, peanuts. Aanvankelijk stonden er veel baobab langs onze weg, prachtig. Daarna bij de kust was het groener, veel bomen. Onze Franse medereizigers zeiden geen woord. Tegen de middag stopten we bij een klein dorp en lunchten in de schaduw van een grote boom. Er was een schooltje en weldra stonden veel kinderen om ons heen die een snoepje vroegen. Een klein gammel busje stond te wachten op passagiers voor Belo. Een half uurtje later reden we op een ponton en enkele jongeren trokken aan touwen om ons naar de andere kant te krijgen. Hier aan de boorden van de rivier sloegen we onze tenten op. Op het terrasje van Sifaka Bemaraha konden we iets fris drinken en daarna verkenden we het dorp. Een lokale bierhandelaar bracht bakken aan op een ossenkar. Kinderen ravotten tussen de hutten. Enkele vrouwen waren graan aan het pletten in een pot en we mochten het ook eens proberen, best lastig. Dit is Afrika op zijn best.
Overnachting :
Van Poolse reizigers kregen we een tip om in het hotel Orchidée te overnachten. We dronken er iets en gingen dan iets eten in een “restaurant” naast de camping : vis met veel graten, rijst en een grote schotel aardappelen en tien boontjes. We zaten op scheve gammele stoelen in het zand. Vroeg gaan slapen in onze tent.
Zondag 02/07/2017
Reisweg : Naar Nationaal Park Tsingy de Bemeraha
Om 5.30 loopt onze wekker af en krijgen we een karig ontbijt: geroosterd brood, koffie en confituur. Gelukkig krijgen we nog een stukje ananas. Een half uurtje later vertrekken we naar het nationaal park Tsingy de Bemaraha. We moeten een “gareel” aantrekken, veiligheidsriemen om te klimmen. We vertrokken voor een wandeling van drie km, heftig op en neer geklommen op messcherpe richels, op ladders vastgehecht met haken aan stalen kabels. Soms is er een uitzichtpunt op een houten platform. We moeten ook over een wiebelende hangbrug. Er zijn soms stenen steunpunten langs rotsen en we moeten ons vasthouden aan stalen kabels, vermoeiend. Er is een kleine grot en een erg smalle doorgang, niet voor dikke mensen bestemd. Een piellamp is hier echt nodig in deze stenen doolhof. We hebben een paar keren lemuren gezien en één nachtlemuur maar weinig vogels. Na de scherpe Tsingy hebben we nog zeshonderd meter gelopen naar onze jeep. Daarna hebben we een stevig middagmaal genomen in ons restaurant. Als douche moesten we ons behelpen met een ton water en een waterkan. Na de rust gaan we in de kleine Tsingy lopen, vlakbij de veerboot, geen dieren gezien, niets. Dan maar rustig aan de rivier gezeten en om 19 uur was er avondeten maar de elektriciteit viel uit, er was nog een generator. Iedereen keek tv op het achtererf en toen de soap gedaan was werd de generator afgezet en ging iedereen slapen.
Overnachten : In onze tent.
Maandag 03/07/2017
Reisweg : Terug naar Belo en verder naar Baobab Avenue en Morondava.
Om 6.15 uur liep onze wekker af en we moesten zelf onze tent afbreken want mijnheer de gids had geen zin om ons te helpen, de kok deed dat wel en kreeg een fooi. Daarna kregen we een karig ontbijt : koffie, getoast brood en confituur. Om 7.15 reden we op het ponton en zes jongens trokken aan een touw maar het ging traag, is ook zwaar werk zo de ganse dag. Midden de rivier reed de jeep over een ondiepe zandbank verder. We reden nu vlug naar Belo waar we om 10.30 reeds aankwamen. We kregen anderhalf uur rust en lunchten in restaurant Queens waar we goed hadden gegeten. In de streek van de baobab deed ik de chauffeur enkele keren stoppen om een mooie foto te nemen maar dat was zwaar tegen de zin van de onervaren jonge Fransen. Zij dachten dat we te laat zouden aankomen bij de wereldberoemde Avenue des Baobab. Maar onze chauffeur wist wel wat hij deed. Wij bezochten de heilige baobab en de Baobab Amoureux dicht bij een Belgisch project. Dan op bevel van de Fransen zijn we heel vlug naar Avenue des Baobab gereden waar we reeds om 16 uur aankwamen en de zonsondergang is om 18.20 uur. Op de ferry hadden zij een ander koppel Fransen ontmoet en ze gingen bier drinken bij de Avenue des Baobab en ze hebben de wereldberoemde zonsondergang gemist ! Het was uitzonderlijk mooi die zonsondergang in zoveel kleuren tussen die majestueuze dikke bomen. De oranje gloed van de zonsondergang tussen die “omgekeerde bomen” was onvergetelijk en schitterend. Daarna reden we door naar Morondava en de Fransen gingen naar een villa. Voor ons was het onduidelijk gezien dit niet ons hotel was maar wel hun afspraak bij hun vrienden waar ze gingen logeren. Ze namen geen afscheid, geen woord, niets. Dan reden we naar het hotel Bougainville maar dat was volzet alhoewel Setra had gereserveerd.
Overnachten
Tenslotte kwamen we terecht in hotel Batelage, 30.000 MAF met een rattengat en een slechte wc bak in onze kamer. Gelukkig hadden we nog een goed avondmaal met een fris biertje.
Dinsdag 04/07/2017
Reisweg: Dagje rust in Morondava
Deze morgen hebben we al vlug dat rattenkot verlaten en ingecheckt in Les Bougainvilliers. Mooi strand, palmbomen, zeilers en vissers op zee. We konden hier een goed ontbijt krijgen en we hadden een mooie bungalow aan het strand. De lunch, diepvriesgroenten en weinig gamba viel wat tegen. Het was gezellig in café Rasta en er was ambiance en fris bier. In Morondava kon ik geld uit de ATM halen. Dat zou de komende dagen niet meer mogelijk zijn. We ontmoetten Alain, onze nieuwe chauffeur die ons naar Tulear zal brengen. We betalen hem een voorschot van 630.000 MDA.
Overnachten
Hotel Les Bougainvilliers in Morondava. We betaalden 60.000 MDA voor een mooie bungalow aan het strand met een klein terrasje, ontbijt niet inbegrepen. De badkamer was goed. Het was hier rustig, enkel het geruis van de zee.
Woensdag 05/07/2017
Reisweg Belo sur Mer
Voor een lekker ontbijt op het terras bij het prachtig strand betaalden we 22.000 MDA, 5.50 euro. Onze hut kostte 60.000 MDA, 15 euro. We reden naar Anamaiva waar er een veemarkt was van zeboes. Ik mocht er tussen lopen en foto’s nemen. Onderweg stonden nog mooie baobabs in een droog landschap. We reden door enkele kleine dorpjes waar kinderen enthousiast naar ons toe liepen om iets te krijgen of om iets te kunnen verkopen. Sommige verkoopsters hebben een geel poeder op hun gezicht aangebracht dat hen bescherming biedt tegen zon en insecten. Tegen de middag komen we aan in Belo sur Mer en kunnen we een hut nemen in het ecoresort www.menabelo.com Het wordt uitgebaat door een vriendelijk ouder Frans koppel. Het is er rustig, terras met zicht op zee, zandbank in zicht en regelmatig een visser die voorbij vaart op een gezapig tempo. Er is een gastentafel waar iedereen terzelfder tijd samen eet. We hebben een wandeling gemaakt rechts van het resort en in het dorp lag nogal wat rommel en was er een scheepswerf waar ambachtelijk aan boten werd getimmerd. De meeste zijn kleine zeilbootjes voor de vissers. Er stond een stenen kerk. De zonsondergang was gewoon prachtig. Dit is een idyllische plaats om er te blijven.
Overnachten
In een hut van het ecoresort www.menabo.com Binnen was het netjes en alles was er, ook een douche. Geen airco maar wel een muggennet, vensters stonden open en een frisse bries kwam binnen recht uit de zee. Er was een terrasje bij de hut of we konden op het groot terras zitten.
Donderdag 06/07/2017
Reisweg: naar Manja in het binnenland.
Er waren klanten die deze morgen om vijf uur vertrokken en de jeep bleef draaien op de parking. Daarna kwamen vier Amerikanen aan van een kanotocht en ze praatten twee uren hard en gingen dan slapen. Ook de vertrekkende vissers praatten hard, wakker gelegen, vervelend, het is hier een bordeel. Spijtig dat de bewakers niets ondernamen. De eigenaars excuseerden zich. Na ons ontbijt vertrokken we en een Zuid-Afrikaanse dame reed mee naar Manja. Kort na Belo bezochten we de zoutpannen waar de arbeiders blootvoets, zonder handschoenen en in de blakende zon zwaar werk moeten verrichten. Het zout wordt naar Morondava vervoerd en dan verscheept naar India. Op de zoutfarm staan kleine korte baobabs. We rijden twee uren over smalle zandwegen door het Kirindy Forest, een dicht doornig bos, scherpe takken die omzwiepen. In deze omgeving zijn bijna geen dorpen. Verderop terug enkele kleine dorpjes tussen de rijstvelden. We moeten soms een tol betalen, zeg maar een dorps taks. Tegen twee uur komen we aan in Manja, een wat groter dorp in een dor landschap. Het is een stoffig gat met zandstraten, weinig auto’s en niets is er te zien. Bij aankomst zaten wij volledig onder het stof omdat de vensters van de jeep niet dicht konden. Er staan enkel houten huizen zoals in de Far West. Voldoende streetfood. We hebben spaggetti gegeten in ons hotelletje.
Overnachten
Er is maar één hotelletje in Manja, Kanto, dat wordt uitgebaat door een Chinees/Madagaskar koppel. Gelukkig konden we hier het stof doorspoelen met een fris biertje.
Vrijdag 07/07/2017
Reisweg Bevoay (ferry), Morombe.
We werden om zes uur wakker en na ons ontbijt reden we richting Bevoay naar de ferry over de Mangoky rivier. Onderweg moeten we een paar keer wegentol betalen in enkele schamele dorpjes met scheefgezakte huisjes. We rijden door een dor en arm zanderig gebied. Onderweg zitten we vast maar een andere jeep trekt ons uit de penarie en we reizen voortaan verder met twee jeeps zodat we elkaar kunnen helpen en samen met de Zuid-Afrikaanse Felicity trekken we verder. Aangekomen in Mangoky moeten we over een brede rivier en rijden we moeizaam op een ponton dat bestaat uit drie kano’s met enkele dikke planken er op. De motor van de ferry start sputterend en stapvoets naderen we de andere kant. In Mangolavalo zijn uitgestrekte rijstvelden en er staan enkele dijkhuisjes voor de arbeiders. Tegen twee uur komen we aan in Morombe en checken we in. We ontspannen de ganse namiddag aan het prachtig en rustig strand.
Overnachten
Hotel Baobab in Morombe. We betalen 50.000 MGA voor een bungalow. Mooie ligging, palmbomen bij de zee en rustig. Ons avondmaal was lekker, vers gevangen vis, muziek en dans, geen wifi, trage bediening.
Zaterdag 08/07/2017
Reisweg Salary, Ifaty.
We zijn reeds om zes uur wakker, het ontbijt duurt lang en uiteindelijk kunnen we vertrekken. We rijden op mulle zandpistes en door een “woud” van de korte dikke baobabs en langs kleine dorpjes. Daarna wordt het nog slechter en rijden we over een wel heel slechte zandpiste en bovendien moet de jeep van Alain soms met water worden bijgevuld. We trekken regelmatig elkaar uit een vastgelopen situatie; het is een gevecht tegen de natuur, we ploegen door het mulle zand. Om elkaar te kunnen helpen rijden we samen met de jeep van de Zuid-Afrikaanse toerist Felicity. Gelukkig kruisen we geen enkele tegenligger want opzij uit het zandspoor rijden is zeker vastzitten. Het landschap met de baobabs is mooi maar daar heeft onze chauffeur geen oog naar. Nu geen dorpen meer of ossenkarren. Na enkele uren ploeteren komen we aan in Andavadoaka, het enige “groot” dorp in de omgeving. Tegen twee uur in de namiddag bereiken we eindelijk Salary aan de kust. We lunchen op het terras van www.salarybay.com en nemen afscheid van Felicity want zij blijft hier in deze wondermooie omgeving. We rijden alleen verder door de nog steeds zanderige piste maar Alain behelpt zich uitstekend. Onze chauffeur, had in Belo zijn “vrouw” meegenomen en vertelt ons dat hij 150.000 MGA per maand verdient, nauwelijks veertig euro. Zijn vrouw blijft in Tulear en hij rijdt alleen (indien hij geen passagiers kan vinden) terug naar Belo in twee dagen. Toch lijkt hij niet zo arm want hij bezit een ipad. Na onze pauze in Salary rijden we langs de kust met doornige struiken en veel zand maar met klaar helder water. Hier en daar staan enkele hutjes van vissers die regelmatig vers gevangen vis aanbieden. Ik koop een mooi exemplaar voor deze avond. Kinderen verdringen elkaar en zijn heel vriendelijk. We kruisen een camion-brousse waarop de passagiers rechtop staan. Eindelijk aangekomen bij het strand in Ifaty.
Overnachten
We slapen deze avond bij Chez Cecile in Ifaty: www.surlaplagechezcecile.com De vis die ik onderweg had gekocht wordt hier bereid. Er is een restaurant/bar aan het strand maar de muziek is niet goed. We kunnen nog een hut zonder douche krijgen, de laatste zeggen ze: 30.000 MGA. Naast ons logeert een koppel en door de dunne rieten wand kunnen we al hun geluiden van het vrijen horen zoals in een pornofilm maar zonder beeld.
Zondag 09/07/2017
Reisweg Tulear, Anakao
We zijn al vroeg wakker en om 7.30 uur vertrekken we bij Chez Cecile en rijden we over een nieuwe goede asfaltweg naar Tulear. We rekenen af met Alain en geven hem nog een fooi wat hij verdiend heeft. In Tulear kan ik geld uit de bankautomaat halen. Op het kantoor van Anakao Express www.anakaoexpress.com melden we ons aan voor de overtocht. We moeten op een ossenkar die ons naar het veerbootje voert; de ossen staan een meter diep in de zee. Een betere veerboot brengt ons naar Anakao en onderweg zwemt een walvis voor onze neus. De overvaart duurt ruim een uur en kost 100.000 MGA pp. In Anakao van boord gestapt in water op kniehoogte en met mijn valiesje op mijn hoofd naar ons hotelletje aan het strand gelopen. De dorpskinderen voetballen op het strand en op zee varen zeilbootjes. Bij Emile kunnen we een boottochtje maken naar het onbewoond eiland Nosy Vé inclusief lunch en snorkelen, 40.000 MDF pp, 10 euro. Een Franse man die Camp Vezo aan het installeren is geeft ons veel goede tips www.campvezo.com We nemen een late lunch bij Emile op zijn terras bij de zee: 26.000 voor twee pannenkoeken met zeevruchten, heerlijk. ‘s Avonds eten we bij Safari Vezo , lekker : ieder een kreeft aan 15.000, vier euro en een biertje aan 6.000. Ze hebben wifi van 18-21 uur.
Overnachten
Chez Emile in Anakao : 30.000 MFA voor twee inclusief ontbijt, onze douche bestaat uit een potje water over ons hoofd gieten. We hadden Emile ontmoet bij het ticket buro in Tulear waar hij klanten ronselde. We kregen een hut in de achtertuin van het restaurant van Emiel.
Maandag 10/07/2017
Reisweg dagtocht naar Nossy Vé
Vandaag maken we een zeiltochtje naar het onbewoond eiland Nossy Vé dat voor de kust van Anakao ligt. We vertrekken om acht uur en een uurtje later landen we er. Het eiland is een nationaal park en we moeten een taks betalen van 25.000 pp. Het water is heel helder, veel zeilbootjes van vissers. De roeiers gingen meteen verse vis vangen die ze nadien roosterden op een vuurtje en het was heerlijk. We zaten in de schaduw van een doornboom op een mat. We kregen een korte rondleiding op het eilandje: er zaten broedende fregatvogels met jongen op het nest op twee meter afstand. Er waren ook sporen van bewoning zelfs van uit de zestiende eeuw door de Hollanders, dan Portugezen en vervolgens Fransen. Het is mooi om hier te wandelen in de duinen en langs het strand. Sandra heeft tweemaal gesnorkeld van op de boot, het was prachtig zei ze. Avondeten genomen bij jongens die we de boottocht geweigerd hadden: we willen iedereen wat gunnen. Op een privé erf aten we lekkere vis en veel en een biertje, heerlijk. We betaalden aan Emile 50.000 voor de boottocht en de roeiers kregen een goede fooi.
Overnachten Nog een nacht bij Emile.
Dinsdag 11/07/2017
Reisweg : Tulear, Ranohira.
We waren al wakker om 5.30 uur en de maan was er nog maar de zon kwam al vlug opzetten, het was nu nog koud. De ferry was netjes op tijd: vertrek om 6.35 uur. We voeren non-stop vlug naar Tulear. Gelukkig hadden we een zwemvest aan die ons nog wat beschermde tegen de kou. Een uur later kwamen we aan in Tulear, dan terug vijf minuten op de ossenkar zitten om geen natte voeten te hebben en dan naar het kantoor van de ferry Anakao express gegaan. Met een taxi gingen we naar een bank om geld af te halen uit de automaat. Dan gingen we naar het “busstation” waar we een uur hebben gewacht, vertrek om 9.15, kost 25.000 pp naar Ranohira. We zullen er om 15.15 uur aankomen. Onderweg een troosteloos landschap, droge grasvlakte waar we ook keken op de RN 7, bijna geen bomen. Af en toe reden we door een even troosteloze lintbebouwing. We hadden veel vracht op het dak en het busje moet regelmatig stoppen om af of op te laden waardoor we veel tijd verloren. In de kale bergen zagen we veel saffierdorpjes gedomineerd door Indiërs. Aangekomen in Ranohira werden we direct lastig gevallen door gidsen. We zijn naar ons logement, bij Alice gestapt op 400 meter aan de rand van het dorp. Maar het zat vol vooral met Engelse jongeren die geen Frans spreken. Dan maar terug naar het centrum waar er nog plaats was bij Berny. We gingen informeren op een gidsenkantoor: 65.000 voor ingang N.P., 80.000 voor een gids voor 1-4 personen, 40.000 voor autoparking en wachten nog eens 125.000 Kortom TE DUUR.
Overnachten
Bij Berny in Ranohira. 52.000 MDA voor een mooie kamer met badkamer in een kasteeltje met tuin.
Woensdag 12/07/2017
Reisweg : naar Ambalavao
We waren al vroeg uit de veren en zijn met een privé-taxi naar Ambalavao gereden. Er zijn geen goedkope taxi-brousse op de RN 7 zei men ons (leugen) en we betaalden er 70.000 voor. In een reisverslag van Wegwijzer las ik dat het acht uur rijden was. We waren om zeven uur vertrokken en om 10.30 uur kwamen we reeds aan in Ambalavao, dus 3 1/2 uur. Bovendien zei de chauffeur op 40 km voor ons eindpunt dat zijn schoonmoeder zou meekomen maar er stapten prompt 5 personen in die uiteraard niet meebetaalden. We stapten af bij een charmant hotelletje in het centrum. Met een Nederlands-Noors koppel gingen we naar de zeboemarkt samen met gids Gégé. Daarna zijn we naar een zijdefabriekje gelopen waar Sandra een zijden sjaaltje kocht voor 85.000 MDA. Dan zijn we met een gele tuktuk naar Hotel des Bougainvilliers gereden waar men papier maakt/schept. Er is een winkel bij. Hier ontmoeten we een Antwerps koppel. In dit hotel is er goede whatsapp ontvangst waar we gebruik van maken. We lunchen in ons hotel Betsileo: magret de canard met honing van een Franse kok, erg lekker.
Overnachten
Residence Betsileo in Ambalavao. Oud huis met houten vloer boven, tuinterras, badkamer en heel netjes : 40.000 MAF of tien euro.
Donderdag 13/07/2017
Reisweg: Uitstap naar nabijgelegen Anja Park
We werden wakker om zes uur en na ons ontbijt wou een Nederlands koppel ons niet meenemen naar de ingang van het Anja Park. Die Hollanders zijn toch arrogante mensen hé ? We moesten een eindje richting Ranohira maar er is geen taxi-brousse in die richting, dus hebben we een busje gecharterd voor ons twee, 15.000 MGA. We kwamen aan bij het Nationaal Park Anja tegen 7.30 uur. Meteen kwam een horde gidsen op ons af die ons wilden doen betalen en ze zouden achteraf ons ticket wel geven. Op een bord stond dat we eerst een ticket moesten kopen en we vertrouwden het niet. Na een half uur wachten kwam om acht uur de ticket man af per fiets alhoewel open vanaf zeven uur. Het ticket kost 10.000 MGA en 80.000 voor een verplichte gids voor de grote wandeling van twee uren. We hebben een groepje gevormd zodat het ons minder zou kosten. We zijn om 8.15 uur vertrokken voor onze wandeling. Die arrogante Hollanders hadden al gedaan; ze hadden niets gezien. We waren al vlug in het bos en zagen al ons eerste groepje maki of ringstaart lemuren. Er zitten er 400 in Anja. Ze zaten aanvankelijk wat verkleumd dicht bij elkaar in groep in de bomen maar de zon kwam erdoor ( 9 uur) en ze werden actiever en we zagen al vlug het tweede, derde en vierde groepje in de bomen. Het zijn mooie diertjes met hun lange gestreepte staart die dient om hun evenwicht te houden bij het springen van de ene boom naar de andere. We zagen dan nog een groepjes die bij een meer zat te drinken en ze kwamen heel dicht bij, ze zijn helemaal niet schuw. Vroeger kregen ze bananen van toeristen en kwamen ze op de schouder zitten maar dat mag nu niet meer. De maki paren in mei en krijgen één jong in september. De inwoners aten ze vroeger op. We hebben de grotten niet bezocht, iedereen had meer interesse in de lemuren. Het was zeker de moeite om te zien. Bij de ingang waren de gidsen werkloos en speelden pétanque. Aan 80.000 om twee uren te werken zijn ze veel te duur: dat is gemiddeld een half maandloon. Bij de ingang stopte een taxi die ons voor 2.000 terug naar het centrum bracht. Ons middagmaal in Betsileo was heel lekker. Jean-Marie heeft een heel goede keuken en geeft ons veel informatie. Daarna hebben we een wandeling gemaakt buiten het dorp, aanvankelijk langs woningen en kinderen riepen ons na “salut zaza” en we zijn doorgelopen tot waar we een mooi panorama hadden: zicht op de bergen, omringende dorpen en de vallei. We liepen terug over kleine veldwegen tussen de rijstvelden. Jean-Marie heeft telefonisch onze treintickets besteld.
Overnachten
In de beste plaats van Ambalavao en zeker het beste restaurant: Résidence Betsileo ! Een aanrader.
Vrijdag 14/07/2017
Reisweg naar Fianarantsoa
Vandaag hebben we eens uitgeslapen en na ons ontbijt de rekening betaald in Résidence Betsilao. Op een reisbureautje JB Trekking hebben we info gevraagd omtrent Andringitra. Bij de papierfabriek ontmoetten we drie Spaanse jongedames waar we een leuke babbel mee hadden. We prezen ze ons hotel aan en we gingen samen erheen en we hadden ieder een lekkere Saint Marcellin. We gaven hen ons reisplan en raadden hen onze chauffeur Alain aan. Jean-Marie belde hem op, het is tenslotte een eerlijke chauffeur. Ze zochten een chauffeur met een 4X4 om hen van Tulear naar Morondova te brengen, het omgekeerde van ons. We namen een tuktuk naar busstation noord en om 14 uur vertrokken we met een busje naar Fianarantsoa, 57 km, 5.000 MDA en anderhalf uur later kwamen we er aan. We begaven ons direct naar het treinstation. Er waren geen plaatsen meer beschikbaar aan de linkerkant van de trein, waren al maandenlang op voorhand gereserveerd. Een ticket eerste klas kost 70.000 en tweede klas 30.000 Om 6.45 moeten we morgen op het perron gereed staan. Dédé ging met ons mee naar hotel Arnofy waar de receptie voor ons een taxi bestelde voor een uur: 15.000 MDA. Dédé toonde ons de oude stad, de Haute Ville en het Point de Vue. Steile straatjes en kerken, niet veel oude huizen in de hoogstad. In Ambalavao zijn er meer koloniale huizen te zien.
Overnachten :
Hotel Arinofy in Fianarantsoa. 33.000 MDA, iets minder comfort dan gisteren maar goed voor een nacht.
Zaterdag 15/07/2017
Reisweg: De mooiste treinrit ter wereld naar Manakara
Ons ticket eerste klas wat iedere toerist boekt kost 70.000 MDA We moeten ten laatste om 6.45 uur op het perron staan want het treintje vertrekt om 07.00 uur. Voor zover onze info van gisterennamiddag. Om 5.30 uur opgestaan, een vlug ontbijt en met een taxi naar het station en om 6.15 uur waren we reeds op het perron. We kopen ons ticket 70.000 pp. Plots waren er wel plaatsen aan de linkerkant. STIPT om zeven uur vertrok het treintje zuchtend en puffend, zes wagons voor passagiers en evenveel vrachtwagons. In het begin was er mist en was het koud. Het treintje stopte ontelbare keren om op of af te laden en we mochten ook telkens uitstappen. Op het perron konden we onze benen strekken en iets kopen aan de kraampjes of een mooie foto maken. Iedereen bood wel iets te koop aan, potten en schalen op het hoofd met allerlei te eten, er was heel veel aanbod. En er liep telkens veel volk op het perron. Ondertussen werden goederen verhandeld. Onderweg typische dorpjes en veel bananenbomen, soms ook koffie. Overal vriendelijke en opgewekte mensen. Er heerst een ongedwongen ontspannen en veilige sfeer in een Afrikaanse omgeving. Het is een heel leuke ervaring en een hoogtepunt van onze reis in Madagaskar. We kwamen aan in Manakara om 19 uur in het donker, het was een lange reis geweest maar de moeite waard. Er was wat gedrum aan het eindstation en we namen vlug een pouspous naar ons hotel.
Overnachten
We gingen naar Hotel Les Délices in Manakara, 25.000 MGA voor een dubbelkamer met warme douche. Er is ook een restaurant waar we ons avondmaal hebben genomen met een heerlijk fris biertje.
Zondag 16/07/2017
Reisweg : Ranomafana
Na ons ontbijt gaan wij naar het station waar we een taxi-brousse nemen naar Ranomafana, 13.000 MGA pp. Er is geen vanille te koop alhoewel er een vanilleplantage is in de regio Manakara. Om acht uur zou de taxi-brousse vertrekken maar in Afrika vertrekt niets vooraleer het overvol zit, dus werd het 9.30 uur. Onderweg zagen we mannen met een stok over hun schouders en ze droegen zo twee zakken houtskool. Er werden ons lekkere boterkoeken aangeboden. Soms ligt er koffie te drogen langs de kant van de weg. De was ligt te drogen op de rieten daken van de huizen. Na vier uren rijden komen we aan in Ranomafana, een dorp van één straat op de RN 12. Het dorp is niet groot maar er zijn enkele restaurants en hotelletjes want het Parc National de Ranomafana ligt slechts op zes km afstand. In tegenstelling tot de droge zanderige westkust is het terrein hier vochtig groen en tropisch en er groeit veel lekker fruit. Er lopen toeristen in de straten en we worden al vlug aangeklampt door gidsen om morgen het N.P. te bezoeken. Hier bieden verkopers van fruit en kruiden wel vanille aan. We zoeken een hotelletje, in Ihary kost een kamer honderdduizend, er naast zeventigduizend, nogal prijzig.
Overnachten
Hotel Tianaha, chambres d’hôte, 30.000 MGA, badkamer met koud water doch kregen een emmer warm water voor onze douche. Vriendelijke eigenaar, ontbijt onder afdak te betalen.
Maandag 17/07/2017
Reisweg: Daguitstap naar N.P. Ranomafana
We hadden gisteren reeds onze verplichte gids aangenomen, hij stond bij aankomst bij Tianala aan de deur. We waren al om zeven uur met hem vertrokken deze morgen. Samen met een taxi brousse naar de ingang op zes km. Het busje zat overvol met toeristen en gidsen die allen naar het N.P. gingen. Onze gidsbeurt zal zes uren duren en we starten om 7.30 uur. Eerst gaan we de lemuren bezoeken in het bamboebos en daarna de nachtlemuren die wilden slapen en daarna bezoeken wij de zwart-witte. Maar een groepje Engelsen maakte teveel lawaai. Er waren spotters die de gidsen op de hoogte brachten waar de diertjes te zien waren en dan rende iedere groep naar die plaats zodat we bijna op elkaars tenen stonden. We liepen steil op en neer op een bospad en in primair woud, moesten van de ene plaats plots naar de andere lopen tussen hoge bomen, lastig. Op een bepaald moment liepen we naar een panoramapunt en vervolgens naar een kleine waterval en langs een riviertje terug naar onze startplaats. Sommige gidsen spreken goed Engels. De gidsbeurt duurt effectief zes uren waarna we wat rusten. In het dorp is niet alles te verkrijgen wat op de menukaart staat: twee eieren koken duurt 40 minuten. Er is geen bank in Ranomafana, dus geen ATM. We nemen ons avondmaal in een klein restaurantje in de hoofdstraat, spaggetti was nog de beste keus. Gelukkig was de rum arrangé aan 1.000 MGA heel lekker.
Overnachten
Tweede nacht in Tianala, Ranomafana.
Dinsdag 18/07/2017
Reisweg : Fianarantsoa, Ambositra
Wij sliepen beneden en op de houten vloer boven ons waren Malagasiërs heen en weer aan het lopen sedert vijf uur deze morgen en bovendien praatten ze luid bij hun ontbijt onder een afdak vlakbij, dus weinig gerust. De eigenaar is vriendelijk en het ontbijt is lekker. We nemen een taxi-brousse naar Fianarantsoa, 8.000 MGA, duurt twee uren. Onderweg zien we veel zakken houtskool te koop staan, geen wonder dat het ooit eens zo groen Madagaskar veranderd is in een bijna woestijn. Langs de weg staan regelmatig de zo typische twee verdiepingen batsileo stijl huizen. In Fianar moeten we een uur wachten op vervoer naar Ambositra; er loopt een horde “touts” die iets willen verdienen aan ons vervoer. Met een taxi-brousse vertrekken we om elf uur, 9.000 MDA pp, en na zes uren komen we aan in Ambositra. We wilden in hotel l’Artisanat slapen maar 90.000 was wat te veel en we zochten iets anders. Er zijn bungalows, alles is heel netjes en chique maar het was bijna volzet en te duur. Ik deed een R4 Renault stoppen die ons afzette in het centrum. Daarna hebben we bij de kerk en het klooster enkele souvenirwinkeltjes van houtsnijwerk bezocht. Avondeten op honderd meter van ons hotel in restaurant La Terasse, Chinese eigenares.
Overnachten
Hotel du Centre, 35.000 MDA met badkamer en warm water. Niet romantisch maar goedkoop en in het centrum.
Woensdag 19/07/2017
Reisweg : Naar Antoetra.
We konden niet ontbijten in ons hotel want dat begint om zeven uur en onze taxi-brousse vertrekt om zeven uur stipt. Dan maar op straat in een hokje koffie met beignets gegeten en vertrokken. Het was nog koud en mistig en de mensen liepen in dekens gehuld. We reden een kort eindje op de hoofdweg RN 7 en dan ongeveer 30 km op een slechte weg naar Antoetra. Onderweg stonden mooie huizen in de typische Betsileo stijl met twee verdiepingen. Alhoewel de taxi-brousse vol zat kwam er nog een dikke soldaat met geweer erbij die zijn plaats opeiste en de sukkels zaten dubbel geplooid. Na drie uren rijden kwamen we aan in Antoetra. Bij aankomst stormden een horde agressieve gidsen op ons af nog voor we uit de bus konden stappen. Een gids is verplicht, zelfs om in het dorp te mogen rondlopen en er moet een kleine taks betaald worden in het gemeentehuis. Een gids tot 4 personen kost 20.000 MDA en is verplicht, kost meer voor trekkings. Er is ergens een rum-markt waar ze het spul uit bidons in plastieken flessen overgieten. Nochtans zien we geen suikerrietvelden in de omgeving. In de regio van de Zafimaniry liggen 52 dorpen; het is een ondergroep van de Betsileo. Antoetra is het grootste dorp van Zafimaniry. Er staan enkele oude typische houten huizen met houtsnijwerk in het dorp en buiten de zone enkele grote stenen huizen van diegenen die vlug rijk zijn geworden door toeristen teveel aan te rekenen. Ik begrijp niet dat je een gids nodig hebt om een dorp te bekijken. Het is hier een show/circus/toeristenval. Onze gids wou ons al verlaten om twaalf uur en ons bij de bushalte droppen die pas om één uur zou vertrekken. Gezien hij weg was hebben we dan toch rustiger vrij in het dorp gelopen en veel foto’s genomen van mensen en hun huizen. Om op de eerste verdieping te geraken staat er buiten een ladder. De mensen hier zijn rustig, vriendelijk en ongedwongen. Daarna met taxi-brousse naar Ambositra gereden. We konden geld uit een ATM halen. In de winkel vonden we schilderijtjes in houtinleg van Kuifje in Madagaskar en ook in Congo wat ik meteen kocht. Kuifje is een Belgisch product, ik las reeds als kind de stropverhalen.
Overnachten
Hotel du Centre in Ambositra.
Donderdag 20/07/2017
Reisweg : Antsirabe, Antanarivo, Ivato
We staan al vroeg op en lopen nogal ver naar de bushalte. Ergens in een hok eten we een paar oliebollen met een koffie omdat in ons hotel het ontbijt begint om zeven uur. We betalen 15.000 MDA pp voor een taxi-brousse naar Antananarivo en vertrekken om 7.20 uur en zullen er zeven uren later aankomen. Onderweg moeten er nieuwe remblokjes op. Voor ons zaten drie kotsende dames die het raam opendeden maar daardoor vloog de rotzooi op ons. En ze kotsten de ganse weg, zakken vol alsof het om een wedstrijd ging. We reden in twee uren naar Antsirabe en dan nog eens vier uren naar Antananarive zonder eetstop of pauze. Aangekomen in Tana busstation vloog er meteen een meute “touts” = bedriegers die ons voor een veel te hoge prijs in een taxi wilden krijgen voor 30.000 MDA. Ik negeerde hen en stapte op een busje die ons na een half uur ergens afzette. Daarna namen we een tweede bus die ons naar Ivato bracht. Aan het eind van de rit zaten we in de file en ging het nog stapvoets. We betaalden geen dertigduizend maar twaalfduizend. Om 16 uur kwamen we aan in het ons bekend hotel dicht bij de luchthaven. We gingen in de tuin zitten en dronken een fris biertje; de Franse eigenares begroette ons niet eens. Bij de receptie waren ze evenmin vriendelijk. We hadden wel een mooie grote en gezellige kamer voor 65.000 MDA met badkamer, houten vloer, mooi gedecoreerd met schilderijen en beelden. Gezien de eigenares zo onvriendelijk was gingen we elders eten. Plots vloog een bestelwagen tegen drie geparkeerde personenwagens.
Overnachten
Le Manoir Rouge in Ivato, dicht bij de luchthaven. Het hotel en de kamers zijn in orde maar de arrogante Franse uitbaatster is echt onvriendelijk : AFRADER !
Vrijdag 21/07/2017
Reisweg : we blijven in Ivato
We slapen uit want we hadden de laatste dagen veel gereisd. Bij het ontbijt zat er een groep luidruchtige Engelsen. Wij hadden gisterenavond ons ontbijt niet “besteld” en kregen dus niets alhoewel het is betaald, dus wij moesten ons eten van andere tafels stelen en de garçon wou geen tafel dekken voor ons. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. De bus- en taxistand is vlakbij en we namen een taxi-brousse naar de Marché Artisanal. Er zijn veel standjes/hokjes met verkopers van souvenirs allerhande, meestal houtsnijwerk maar ook vanille en veel meer. Ik kan twee pakjes vanille kopen van elk acht stuks en ze vragen 40.000 maar ik kan afbieden naar 25.000 MDA. Ik kocht voor mijn kleinzoon enkele zelfgemaakte speelgoed objecten. Daarna lunch in een supermarkt iets gedronken en terug gelopen naar het hotel. Avondmaal genomen in Café Savanne waar veel expats zaten, beetje duur.
Overnachten
Zwaar tegen onze zin nogmaals in Le Manoir Rouge.
Zaterdag 22/07/2017
Om 7.45 uur waren we in het restaurant voor ons ontbijt maar voor ons was er niet gedekt en we kregen enkel koude koffie. De dame achter de bar zei niet eens goede morgen. Het ontbijt was erg karig, typisch Frans. Ik betaal de rekening maar een dank u wel kon er niet af. Sandra moet nu naar de luchthaven op 900 meter afstand maar toch betaal ik aan een taxi 7.000 MDA. Zij had een vlucht naar Kaapstad en ik vloog enkele dagen later. Voelde mij nu een beetje alleen en triest. Daarna heb ik nog lang naar een ander hotel gezocht want in de Manoir Rouge wou ik echt niet meer blijven. Gezien Ivato dicht bij de luchthaven ligt zijn de meeste hotels dikwijls volzet. Plots zie ik in een zijstraatje iets waar ik wel kan logeren. Deze Franse eigenaar is wel vriendelijk. Ik betaal meteen drie nachten aan 50.000 MDA. Ik mag mijn laatste dag mijn overschat aan MDA omwisselen in euro.
Overnachten
K6 Chambres d’ hôtes in een zijstraatje in Ivalo. Kleine koude kamer, badkamer ok. Whatsapp is soms mogelijk.
Zondag 23/07/2017
Lang geslapen en om negen uur mijn ontbijt genomen. Ik had geen verbinding met Skype want mijn user hotmail doet het niet. Na wat zoekwerk lukt het toch. Veel gerust vandaag. Na de middag ga ik met een taxi naar de Croc Farm, de taxi wachtte twee uren. Ingang is 15.000 MDA. Het is een soort park, zoo met veel lege hokjes. Er zijn reptielen, kameleons en bomen en planten zijn voorzien van een naamaanduiding. Er zitten kleine en grote krokodillen in een waterput. In het restaurant in het park eet ik gegrilde krokodil met champignons en een biertje. Terug in het hotel kijk ik tv met de Franse eigenaar en ben vroeg gaan slapen.
Maandag 24/07/2017
Ik heb lang geslapen want om vier uur en nogmaals om zes uur vertrokken er gasten uit het hotel met veel lawaai. Tegen de middag krijg ik bericht van Sandra dat ze thuis is aangekomen. Didier, de eigenaar, raadde mij aan om de markt te bezoeken: er een paar CD gekocht en een ananas voor een halve euro. Een verkoopster vroeg mij 15.000 voor een ananas maar ik ken de prijzen en lachte haar uit, de bedriegster. Het was 2.000 Voor ‘s avonds kocht ik een fles rum want ik had het koud gehad. Ik koop nog een extra fles oude rum op vanillestokjes om mee te nemen naar huis. Goed gegeten bij “Chez Maman”, steeds veel volk.
Dinsdag 25/07/2017
Vandaag vlieg ik om 14.30 uur met Ethiopian Airlines terug naar huis met een tussenstop in Addis. Het hotel is slechts vierhonderd meter van de luchthaven en een bediende draagt mijn koffertje op zijn hoofd en samen gaan tussen de rijstvelden op paadjes te voet naar de luchthaven. Nog nooit zo iets meegemaakt.
