MAURITANIE 2019

 

 

 

 

VOORBEREIDING

 

 

Planning

Het was al lang onze droom om een trekking te maken in de woestijn van Algerije.  Na deze trekking zouden we een week Mauritanië verkennen en we wilden op de bekende ertstrein zitten.  Mauritanië klonk nogal exotisch en er is weinig over bekend.  Van 30/03 tot 06/04/2019 zijn we er geweest.

 

 

Visum

Een visum voor Mauritanië bekomen is heel eenvoudig. Al wat we nodig hadden was een vliegticket met retourdatum en een hotelreservatie.  We hebben ons visum op de luchthaven geregeld en cash 55 euro betaald. 

 

Consulaat van Mauritanië in Brussel

Tel. 02/672 47 47

 

 

Geldzaken

Op de luchthaven 100 euro gewisseld en 4.000 ougouyi gekregen – MRO.  Wij hadden voldoende cash euro’s op zak die we telkens omwisselden.  Onze Belgische banken rekenen 5 € aan als je met een Visa- of Maestrokaart geld uit de ATM haalt + nog eens kosten voor de lokale bank wat makkelijk totaal tien euro kan kosten.

 

 

Vluchten

Met www.tuyfly.be kan men goedkoop vliegen van Charleroi naar verscheidene bestemmingen in Algerije.  Ik boekte online onze vluchten van Algiers naar Nouackchott op de site van Air Algérie www.airalgerie.dz  Een vlucht heen en terug kostte 402 euro.  Het zijn wat verouderde toestellen maar ze doen het nog.   

 

 

Reisweg

We hebben Nouackchott een halve dag verkend want behalve de vissershaven is er niets bijzonders te zien.  ‘s Anderendaags zijn we met openbaar vervoer naar Atar gereden en daarna naar Chinguetti.  Na een paar dagen zijn we teruggekomen naar Atar en van daar uit hebben we een gedeelde taxi genomen naar Choum om vervolgens met de ertstrein naar Nouadhibou te reizen en van daar uit met openbaar vervoer terug te rijden naar Nouackchott.

 

 

Info

www.petitfute.com : Veel algemene informatie en niet zo veel praktische info.  Het is de enige reisgids over het land. 

www.lonelyplanet.com : Besteedt weinig aandacht in zijn algemene gids over West Afrika

www.airbnb.com : hier kon ik een betaalbare kamer vinden in Nouackchott.

www.tourisme.mr : nationale toeristendienst

www.pnba.mr : Parc National do Banc d’Arguin

www.france-mauritanie.mr : Franse ambassade in Nouackchott

 

 

 

 

REISVERSLAG

 

 

Zaterdag – 30/03/2019

Reisweg: Vlucht Algiers naar Nouackchott

 

We vertrekken met Air Algerie uit Algiers om 19.00 uur en na ruim vier uren vliegen zouden we landen. Het is in Mauritanië een uur later dan in Algerije.  Naast mij zat een jonge Mauritiaan met een goede functie in zijn land.  Ik had er een goed gesprek mee en hij bood ons een lift aan van de luchthaven naar ons hotel.  Heel vriendelijk maar ik had al een taxi besteld bij de boeking van ons hotel.  Bij immigratie gaat het vlot en we kunnen een visum op de luchthaven bekomen.  Het is reeds middernacht plaatselijke tijd als we aankomen in Hotel Raha tel. 38 48 20 01 of 222 33 02 00 17 hotelrahappart@gmail.com  We hebben een ruime propere kamer met eigen badkamer  voor 41 euro.

 

 

 Zondag – 31/03/2019

Reisweg : Nouackchott en busrit naar Atar

 

Na een eenvoudig ontbijt in de patio voerde de eigenaar ons naar de vismijn.  Hij moest er sowieso zijn om vis te kopen maar rekende toch tweemaal tien euro aan voor een ritje van twee kilometer.  Het is druk op de vismarkt waar de vers aangevoerde vis direct wordt gekuist en in de diepvries wordt gestoken.  Er zijn heel wat diepvriescellen van de verscheidene bedrijven die opkopen voor het buitenland.  We zien er ook Chinezen rondlopen.  Wat we hier zien is de lokale vissersvloot; verderop in zee liggen de fabrieksschepen die de rijke wateren van Mauritanië leeg vissen.  Fotograferen is moeilijk want er werken hier veel illegale vluchtelingen uit Senegal en Guinea waar ze goede vissers hebben.  Als die mensen genoeg hebben verdiend om naar Europa te trekken vertrekken ze.  Op de markt zien we veel en grote vis liggen  die spotgoedkoop is.  Op het strand worden zware netten uiteen gerafeld.  Verderop wagen zich voortdurend vissersbootjes in zee.  Toch wel kleurrijk hier.  Geen visrestaurants gezien.  Na een uurtje rondkuieren worden we terug naar ons hotel gebracht.  We genieten van een lekkere lunch onder een zeildoek (khaima) in de patio voor 10  euro pp.  Na een middagrust voert de eigenaar ons naar een busje dat naar Atar gaat; hij heeft reeds twee plaatsen gereserveerd.  Voor de barslechte taxi van de luchthaven naar het hotel betaalden we 35 euro, te veel naar onze mening.  Sidi wou ons gisteren gratis brengen.  Voor het busje naar Atar betaalden we 400 MRO/pp een rit van zes uren, een lange eentonige rit door vlak woestijnlandschap zonder dorpen. Onderweg stopten we zes maal voor een politiecontrole en tweemaal voor een bidstop.  Een jongen in de bus belde voor ons naar Inimi tel. 222 47 55 45 37 www.campinginim.blogspot.com  De eigenaar haalde ons op bij de bushalte.  We betaalden 300 MRO voor een primitief maar proper kamertje plus 50 voor een ontbijt. 

 

 

Maandag  01/04/2019

Reisweg: Naar Chinguetti

 

Na ons ontbijt voert de eigenaar ons naar een plaats waar er jeeps vertrekken naar Chinguetti.  Er rijden geen bussen naar Atar.  We moesten wel een uur wachten tot de jeep vol zat en dat zijn zes personen.  De chauffeur moest nog op verscheidene plaatsen pakjes ophalen en daarna zijn we echt vertrokken.  De rit kost 200 MRO, is 80 km ver en gaat over een gravelpiste.  We krijgen 3 politiecontroles, één bij het verlaten van Atar, één op de top van de Amogjar Pas en één bij aankomst in Chinguetti en één bidstop. Onderweg staat een jeep in panne en onze chauffeur helpt, een ongeschreven wet in de woestijn.  Op zo een twintig km voor Atar staat een Franse personenwagen in panne, een gebroken veer en het voorwiel ligt er af.  De Fransen zouden hun wagen in Nouackchott verkopen.  Dat ziet er dus niet goed uit en zij moeten verder met hun tweede wagen.  De chauffeur zette ons af bij Auberge Zarga. www.zargatours.pb.online Zargaabdu2@gmail.com, tel. (222) 47 460 628  Abdu de eigenaar vroeg 3.000 pp maar ik kon afbieden naar 5.000 MRO voor ons twee voor een eenvoudig kamertje zonder badkamer; wassen aan een lavabo buiten.  Na een lange middagrust gaat Abdu mee naar het dorp tot bij de bibliotheek van Said die zijn oude boeken behandelt met handschoentjes.  We verdwalen in de nauwe steegjes van het oud stadje dat nog geheel intact is met oude woestijnwoningen in opeengestapelde stenen.  Als we terug zijn gekomen in Zarga komen de vier Fransen er aan en ze laten in de garage naast de herberg hun auto herstellen.  In Afrika is nooit iets definitief kapot.      

 

 

Dinsdag 02/04/2019

Reisweg: Dromedaristrek

 

Abdu had ons een kamelentrek verkocht voor 25 euro pp. Na ons ontbijt gaan wij met onze kamelendrijver op stap.  Het zijn dromedarissen ! De man draagt een typische wijde boubou zoals de meeste Mauritaniërs.  We lopen ongeveer drie km langs een zandpiste en over een oued (droge rivierbedding) naar het oude door zand verzwolgen stadsgedeelte.  Boven het zand uit steekt de toren van de oude moskee nog net boven de  duinen alom.  Het is een grijze dag met zelfs een beetje regen.  Het is een prachtige wandeling door de woestijn en voorbij armzalige hutjes uit stro en soms uit banco.  We mogen op de dromedaris zitten maar ik kan er niet op en loop achter de kamelendrijver.  Vera zit als een prinses hoog op de dromedaris.  Ik vraag mij af hoe die mensen hier kunnen overleven in deze droge woestijn waar niets kan groeien.  Enkel geiten en dromedarissen kunnen overleven van de weinige droge pollen en acacia’s.  Op de terugweg rusten we lang in een tuin van een erf onder een afdak tot Abdul afkwam met een pot aardappelen en taai kamelenvlees.  Daarna hobbelen we met de dromedarissen terug naar Zarga, ons verblijf.  Naast Zarga riep een verkoper ons in zijn winkel, trakteerde ons op thee en we mochten foto’s nemen in hun boubou zelfs met een paar dames erbij die een dansje waagden met Vera.  Hij moest morgen zijn huur betalen en smeekte ons bijna om iets te kopen.  Hij kon niet trouwen want had geen geld om de gebruikelijke bruidsschat te betalen.  De watertank van zes op drie meter was leeg zodat we ons niet konden verfrissen.  We konden een warme douche nemen en ons avondmaal nemen.      

 

 

Woensdag 03/04/2019

Reisweg : Op weg naar Choum

 

We moesten al vroeg ontbijten want om zeven uur stopte er al een jeep voor ons verblijf die ons naar Atar zou brengen.  Abdu had die reeds voor ons besteld.  We konden bij hem euro’s omwisselen.  De rit naar Atar kost 200 MRO en duurt anderhalf uur.  Onderweg stopten we bij een herder die enkele geiten op onze pick-up zette om verderop in Atar te verkopen.  Vera hielp hierbij wat als professionele geitenvangster.  Aangekomen in Atar verdrongen zich meteen enkele opkopers in hun blauwe boubou bij onze pick-up en in geen tijd waren ze verkocht.  Onze jeepchauffeur had reeds gebeld met zijn collega die ons in Atar opwachtte en we konden meteen vertrekken naar Choum, een rit van twee uren voor 200 MRO.   In Choum ontmoetten we Ahmed, een jonge Saudische globetrotter.  Jongetjes die op straat speelden konden zich met weinig amuseren.  Restaurants zijn hier niet en in een klein winkeltje kochten we voor nog geen euro een frans brood en een doosje sardines, meer keuze was er niet.  In een vervallen wachtzaal zaten een groepje Senegalese vluchtelingen die ons thee aanboden.  Tijdens een korte verkenning gedurende het lange wachten zag ik één proper hotel, nl. Auberge Choum, tel. 44886688 of 46432152.  Inwoners bevestigden ons tweemaal dat de trein er aankomt omstreeks 19.30 uur.  We begeven ons tijdig een km verder voorbij het station want de langste trein ter wereld in ruim twee km lang.  Er was reeds een arrogante Amerikaanse toerist aanwezig maar van zijn vriendelijke reisagent kregen we spaghetti en thee aangeboden.  Ze zijn van reisagentschap auberge Vasques in Ouadane, tel. 47 68 96 66.  Een gedeelde jeep van Chinguetti naar Oualata is mogelijk zeiden ze.  Abdu zei dat dit niet kon omdat hij ons een dure private jeep wou doen betalen.  Om 19.30 uur kwam er een trein aan met citernes en om tien  uur een met erts maar hij stopte niet.  Eindelijk om 01.30 uur stopte onze trein.  Het was een geharrewar om in onze wagon te raken.  Een zwarte vluchteling probeerde gratis op de wagon te klauteren maar hij werd hardhandig van de hoge opstap afgehaald.  De treinrit kost 250 MRO pp.  Er is slechts één reizigerswagon en overal lag het vol met mensen die reeds op de trein zaten uit Zouérate waar de ijzermijn is gelegen.   

 

 

Donderdag 04/04/2019

Reisweg : Met de ertstrein van Choum naar Nouadhibou

 

Overal in de gang en in de coupés liggen mensen op dekens te slapen en we moesten over hun lichamen stappen. We zetten ons in een coupé waar een gendarme languit op een bed lag en hij weigerde ons de toegang.  Maar we blijven koppig zitten en hij gebiedt ons “dégage” en er volgt een discussie.  Hij beweert dat dit de coupé is voor personeel maar dat staat niet vermeld boven de deur, dus geloven we hem niet.  Uiteindelijk mogen we toch blijven dankzij de chef van de trein.  We krijgen thee en koekjes en verbroederen wat met de lokale bevolking en wij nemen foto’s van hen maar zij ook van ons op hun gsm.  De slechte gendarme zei niets meer maar de twee treinchefs waren wel vriendelijk.  We konden slechts een beetje indutten terwijl de trein traag door de woestijn verder hobbelt; het is nooit stil noch door mensen om ons heen noch door geklap op de ijzeren wagons.  Eindelijk tegen 15 uur komen we aan in Nouadhibou.  In het station werden we geregistreerd en werden onze paspoorten nagezien.  Daarna namen we een taxi naar hotel Sahara maar hij had begrepen Sahel, kost 40 € voor een kamer en we vragen onze chauffeur naar een budgetoptie.  Hij stopte bij hotel Tiris die 1.100 MRO vroeg (27.5 €), met badkamer, warme douche maar zonder ontbijt, gelegen  in Bd. Maritime. Mooie kamer, netjes en niets is kapot, aanrader.  Er naast ligt het restaurant Jour et Nuit met mooi terras en koele eetzaal waar we ons ontbijt namen, een aanrader in Nouadhibou.  Met een taxi reden we daarna naar het Cimitière des Bateaux en het Centre de Peche Sportive van de Marine, mooie loopbrug en terras/café.  Verder de Baie de Lévrier bezocht, de vissershaven waar ze ook boten bouwen bij de oude koloniale pakhuizen.  We stopten bij een Spaans restaurant Galouffa waar we zowaar een biertje konden drinken en Spaanse gerechten konden eten: hier komen Spaanse visserslui verpozen want Nouadhibou is een belangrijke vissershaven. Ik sprak er met drie Nederlandse baggeraars van Van Oord.  We informeerden naar een jeep die ons door het nationaal park Banc d’Arguin naar Nouackchott zou kunnen brengen.  Een chauffeur vroeg 100 € per dag en we zouden er twee dagen over doen met overnachting in Tiwik.  We vonden het bedrag nogal fors en zouden morgen wel autostop doen.    

 

 

Vrijdag 05/04/2019

Reisweg : Naar Chaimi

 

We namen een lekker ontbijt in restaurant Jour et Nuit naast ons hotel.  Het is er zeer proper, modern en met terras, niets op aan te merken.  Daarna gaan we met een taxi naar de “garage pour Nouackchott”, een garage is een busstation.  We betaalden 200 MRO tot Boula Nouir en vroegen de chauffeur ons af te zetten op het kruispunt, naar de ingang van Parc National Banc d’Arguin maar hij wist niet waar en of er een ingang was en reed verder naar Chaimi en we moesten nog eens ieder 200 MRO bijbetalen.  De chauffeur zette ons af bij het administratiegebouw van het Parque National du Banc d’Arguin PNBA www.pnba.mr Een wagen naar Lwik was net een uur geleden vertrokken.  We kregen nog thee en eten aangeboden.  Bij een boutique vroegen enkele chauffeurs 7.000 MRO (175 euro) voor een rit naar Lwik heen en terug.     We hebben dan nog lang proberen autostop te doen maar het bleek niet mogelijk te zijn  omdat er heel weinig verkeer is op deze piste.  We zaten dus geblokkeerd in Chami, een gat ergens halfweg Nouadhibou en Nouackchott.  We logeerden in Hotel-restaurant d’Or: in geen enkele kamer was stromend water, geen spoeling in toilet, geen wc papier, geen handdoeken en een keihard matrasje.  Het is een nieuw hotel maar met goedkope Chinese rommel ingericht die al vlug kapot is en blijft.  De eigenaar vroeg 12.000 MRO of 30 euro met ontbijt.  Af te raden.  Hotel Gouffa er naast vroeg 50 euro zonder ontbijt. 

 

 

 Zaterdag 06/04/2019

 Reisweg : naar Nouackchott

 

Na ons ontbijt stuurt de eigenaar ons naar het depot van de goudzoekers maar daar vertrekt de bus niet, dus terug naar de echte vertrekplaats.  Er waren gelukkig nog twee plaatsen vrij en we vertrokken om 13.00 uur, de rit duurt drie uren.  Aangekomen in Hotel de la Dune (Raha) hebben we nog wat gerust, mochten gratis nog een douche nemen en namen onze bagage in ontvangst.  De man zou ons gratis naar de luchthaven brengen.  Plots vroeg hij of we nog MRO of euro’s hadden en hij vroeg toch nog 35 euro om ons naar de luchthaven te brengen wat veel te veel is.  Ik belde Sidi die ons bij aankomst in Nouackchott zijn hulp aanbood en vroeg hem of hij ons naar de luchthaven wou brengen.  Hij kwam af met een mooie grote auto en de eigenaar schrok wat, vooral omdat hij de extra 35 euro voorbij zag gaan.  Sidi is een verstandige zakenman en hij reed ons graag gratis.  Bij immigratie duurde het lang vooraleer ik mijn stempel uit kreeg maar verder ging het vlug in deze kleine luchthaven.   We vertrokken om 23.15 uur en kwamen aan in Algiers om 04.00 uur plaatselijke tijd.