Tristan da Cunha
Tristan da Cunha, het eenzame eiland – 2014
VOORBEREIDING
CRUISE
Ik heb de cruise PLA 32-14 Atlantic Odyssey geboekt bij de eigenaar van de boot, de Plancius bij http://www.oceanwide-expeditions.com/ in Vlissingen. De Plancius is gebouwd in 1975, vaart onder Nederlandse vlag en kan 114 passagiers logeren. Het vaarplan ziet er als volgt uit : 19/03/2014 inschepen in Ushuaia en landingen in Antarctica, South Georgia, Tristan da Cunha, Sint Helena, Ascension en op 25/04/2014 ontschepen in Praia, Kaap Verdische eilanden. Ik kan een deal afsluiten voor 6.000 €. Het hele verhaal volgt hier :
www.oceanwide-expeditions.com/trips/trip/pla31-14-atlantic-odyssey/highlights/
Er zijn twee reisagenten waar je ook de reizen van oceanwide-expeditions kunt boeken :
en misschien bij
Ik had eerder dit jaar met de Ortelius van Oceanwide-expeditions een tocht meegemaakt van Vlissingen naar Spitsbergen.
Bij Oceanwide had ik een vlotte afwerking en boeking dank zij Majanda majanda@oceanwide-expeditions.com en er werd dadelijk op mijn vragen geantwoord wat bij de anderen niet het geval was.
TRISTAN DA CUNHA
Hoe er geraken
- Met het Zuid-Afrikaans wetenschappelijk schip SA Agulhas voor een trip van drie weken, te boeken bij Table Bay Marine in Kaapstad : t_b_m@mweb.co.za
Email: charmaine@tablebaymarine.co.za Er zijn op TDC verscheidene mogelijkheden om er te logeren, prijs £ 40 per dag voor full board en de helft voor self catering.
- Met een vissersboot uit Kaapstad komen en een langere periode op het eiland blijven : info bij Ovenstone Shipping Company in Kaapstad, tel. (27) 21-421 6169 www.tristandc.com/ships
Informatie
www.sthelena.se/tristan/tristan
www.tristandc.com tourism@tdc-gov.com toeristenkantoor op TDC
Het is mogelijk om op het eiland te verblijven bij een familie, contacteer het toeristenbureau.
REISVERSLAG
Dag 51 – 10/04/2014
Kort na ons ontbijt stonden we allen op het bovendek en al vlug voeren we voorbij Inaccessable. Nightingale (Gebroken) eiland waarvan het silhouet duidelijk te herkennen was lag iets verderop. Tristan, in de verte, lag in een lage wolk gehuld maar naarmate we dichter voeren werd het meer zichtbaar maar de vulkaan van 2.062 meter hoog bleef in de nevel hangen. Het Zuid-Afrikaans vrachtschip Baltic Trader lag voor anker. Edinburgh of the Seven Seas lag te blaken in de zon maar een onweerswolk bracht daar verandering in: we konden niet landen. Het begon te regenen en de zee werd ruwer. Toch kwam er plots een vlet en enkele Tristanieten klommen aan boord, inclusief Conrad Glass, politiehoofd en chef van de Immigratie (hij bepaalt of we aan land mogen). Conrad zal meevaren naar Praia en moet vandaar doorvliegen naar London voor vorming terwijl zijn echtgenote bij familie op Sint Helena zal blijven. Onze papieren worden geregeld en ondertussen worden uit een open boot in netten bootproviand en aardappelen bestemd voor Sint Helena aan boord geladen met onze eigen bootskraan. Het vlet is danig aan het dobberen en de geladen netten hangen te schommelen en dippen soms eens in zee, daarmee zijn de aardappelen gewassen. Een boeiend schouwspel en een staaltje van hoe vertrouwd en behendig de Tristanieten op zee zijn. Op Sint Helena zitten ze al twee maanden zonder aardappelen terwijl Tristan er veel produceert in zijn bekende Patato Fields. Paketten gaan van boord/komen aan boord, de meeste bestemd voor Sint Helena. Ieder zeldzaam schip die ankert bij Tristan dient tevens als post/pakketdienst. Na de middag ondernemen wij een zodiactocht langs de zuidkust van Inaccessible Island maar landen niet. We hebben één pinguïn en één zeehond bij de kust gezien en veel broedende albatrossen hoog op de kliffen. Er is ook een hoge waterval op de flanken die recht in zee stort. We komen terug aan boord kletsnat door de zeer ruwe zee, wind en regen. Gelukkig konden we ’s avonds van de lekkere crawfish, de bekende kreeften van Tristan genieten. Conrad vertelt mij in de bar dat er op het eiland met nauwelijks vijf km weg tachtig auto’s, vnl. terreinwagens rondrijden. Er zijn 97 families (huizen) en er wonen 267 mensen op het eiland.
Dag 52 – 11/04/2014
Het is 12° C deze morgen en helder weer en er staat een regenboog die het hele eiland bevat. De vulkaantop ligt voortdurend in de wolken. We liggen de ganse dag aan de leeward-zijde, uit de wind dus voor anker maar we kunnen niet landen en Tristan ligt voor onze neus. Om tien uur is er een documentaire over de vulkaanuitbarsting in 1961 en de volledige evacuatie van het eiland toen en hoe de Tristanieten in Groot-Brittannië leefden en er niet konden aarden. Deze middag mij geërgerd over enkele Amerikanen met hun “french” fries en “freedom” fries. Ik leg hen uit dat frieten oorspronkelijk BELGISCH zijn maar ze snappen er niets van die dommeriken. Ik heb er hen tevens op gewezen dat ze onkundig zijn en zelfs geen andere taal spreken en ik heb afstand van hen genomen en verder mij aangesloten met een groep Fransen.
Dag 53 – 12/04/2014
Vandaag is het mooi weer, 15° C en rustige zee. De Baltic Trader ligt al geankerd voor de haven en zij zijn al aan het lossen op platte pontons. Na het ontbijt vaart de Plancius eindelijk naar de ankerplaats een uur varen erheen. De twijfelende kapitein wil bekijken of we daar aan land kunnen. Info van de expeditieleider gekregen en veel tijdsverlies. Vroege lunch gekregen en uiteindelijk geland tegen de middag. Het was druk in het kleine haventje Calshot want men was druk bezig het vrachtschip te lossen; er waren reeds enkele tractoren gelost. Zwemvesten en laarzen mochten af gedaan worden aan land. De kleine supermarket en enige winkel heeft weinig aan te bieden. Ik ging eerst naar het postkantoor/toeristenkantoor om er Dawn Repetto te ontmoeten waarmee ik een email correspondentie had. Ik heb souvenirs gekocht en heb meteen naar de bekende Potato Patches gewandeld. Naast het toeristenkantoor staat een bord “Welcome to the remotest island”: Tristan ligt 2.800 km van Kaapstad en 3.950 km van Mar de la Plata, Argentinië. Tristan die deel uitmaakt van een eilandengroep is 96 km2 groot met een diameter van 12 km en is van vulkanische oorsprong. Sommigen hadden een busje gereserveerd om er te geraken maar één busje was stuk (nummerplaat TDC 1) en men moest een ander zoeken wat voor hen veel verloren tijd betekende. Even buiten de bebouwde kom ligt de Hottentot bushalte dat maar gebruikte wordt als er op de aardappelveldjes wordt gewerkt. Bij de veldjes staat het andere bushokje/stalletje om terug te komen. Vroeger werd alles vervoerd met ezel of ossenkar. Het weer was prachtig en er waren weinig wandelaars en geen verkeer. Het smalle met lavastenen ommuurde asfaltbaantje is een beetje stijgend en naar de Patoto Patches is het maar twee mijlen ver. Na een mijl heb ik een prachtig zicht op enkele rotspilaren in zee (Stacks). Er is enige irrigatie bij de veldjes en koeien grazen in The Valley op de weidegronden: ieder Tristaniet mag één koe en drie schapen bezitten en als ze er eentje slachten wordt het vlees verdeeld over al de families. Bij de Patoto Patches staan overal schuurtjes, berghokjes voor hun materiaal en sommigen worden ingericht als een “buitenverblijfje” voor de mensen van the Settlement zoals het enige dorp wordt genoemd. De aardappels waren al gerooid en er was dus niemand op de veldjes te bespeuren. Ik heb talrijke mooie foto’s genomen van de met lavastenen ommuurde veldjes. Op een heuvel naast de veldjes heb ik in alle rust mijn lunchpakket verorbert. Er liepen nog enkele moedige wandelaars rond van het schip. Van Doctor Sam kreeg ik een lift; ze reed rond in een terreinwagen van de dokter van het Camogli ziekenhuisje. Vanuit het toeristenkantoor werd een gidsbeurt gegeven voorbij de Residency en de omgekeerde longboats naar het kerkhof waar ik het graf van Peter Groen, een Nederlander uit Katwijk (in 1836 aangekomen op TDC) en een veel voorkomende naam ( nu Green) op het eiland. Verder kregen wij uitleg in the thatched house, een reconstructie van een met Nieuw Zeelands vlas bedekt huisje. Ernaast ligt een vlasveldje. Dan ben ik naar het lavaveld van de vulkaanuitbarsting uit 1961 gelopen, er staat een gedenkteken met enkele picknickbanken erbij. Ik loop nog wat door het dorpje maar de Prins Philiphal is gesloten (Albatros bar en de hall zelf). Het enige ernaast liggende café is ook gesloten en staat al een tijdje leeg. De enige plaats waar men een biertje kan drinken is in het toeristenkantoor/postkantoor. Een steenworp verder staat de kleine St Joseph’s Catholic Church dat enkele mooie glasramen heeft. Op St Mary’s School zitten slechts een dertigtal leerlingen.
Alle huisjes zijn laag gebouwd en hebben een golfplaten dak, vroeger was dat vlas. Het administratiegebouw staat naast het postkantoor. Tenslotte heb ik nog enkele folders van Camogli (Italië) gegeven aan Dawn Repetto van de toeristische dienst voor hun afdeling Camogli in hun klein museum. Uit het stadje Camogli bij Genua zijn in 1893 twee Italianen aangekomen op het eiland na een schipbreuk : Lavarello en Repetto. Om 18 uur ga ik met een zodiac terug naar de Plancius. Drie lokale gidsen en twee expats komen mee aan boord.
Dag 54 – 13/04/2014
Na het ontbijt zijn we naar Nightingale Island gevaren met enkele gidsen van Tristan (verplicht) en zijn er met de zodiac’s geland. Het is het kleinste eiland van de groep met slechts 4 km2, 30 km verwijderd van het hoofdeiland Tristan. Er wonen maar liefst drie miljoen paar zeevogels. Er is geen steiger en we moeten opletten om niet uit te glijden op de gladde rotsblokken. Ik had een eigenaardig gevoel : aan land bleef de vaste grond deinen. Laarzen uit en sterke wandelschoenen aangedaan. Het is zonnig en warm. Bij onze landing zien we één rockhopper pinguïn en enkele zeehonden die rusten tussen het tussock gras en grotten en holen in de schaduw. Met veel lawaai en tegenzin vluchten ze in zee. Veel uitwerpselen en een glad pad. Het pad is heel steil maar met behulp van onze gidsen en vastgemaakte touwen hijsen we ons omhoog. Na een kwartiertje zijn we boven maar het blijft nog stijgen tot een splitsing op het pad. Een groepje maakt de makkelijker wandeling naar de hutten, bivakplaatsen voor Tristanieten “op vakantie”. Verder omhoog lopen we letterlijk voorbij yellow-nosed albatross kuikens die nog op het nest zitten; het zijn reeds grote vogels. Verderop bij The Ponds (vijvers) zijn nog meer van die nesten. Sommige kuikens proberen op te vliegen wat mooie plaatjes oplevert. In het bosje zit mos op de bomen en er staan grote varens bij de vijvers, een moerassig stuk. Tussenin staat hoog tussock gras. We zagen tamme starches, een soort vleesetende lijsters en de zeldzame Tristan vinken. Overal langs ons pad passeerden wij voorbij nesten van jonge albatroskuikens. Bij het terug wandelen konden we beneden in zee de eilandjes Middle Island en Stoltenhoff zien liggen, prachtig. Dan zijn we terug gevaren naar Tristan om onze gidsen terug te brengen. Ondertussen had de Engelse expat Rowan zijn film van Tristan onder water getoond. Het keukenpersoneel had achteraan het schip een mazenzak met keukenafval aan het schip gebonden en daardoor kwamen massa’s vogels op af: heel veel mooie foto’s van zeevogels gemaakt. Als afsluiter van de dag kregen we allen in de bar nog een Tristania cocktail aangeboden. Intussen hadden we al koers gezet naar Sint Helana waar we over vier dagen zouden aankomen.
BESLUIT :
Een heel mooie scheepsreis en veel gezien, vooral veel gevaren en weinig aan land geweest in tegenstelling van wat het programma beloofde. Het eten was superlekker en de leiding deed zijn best. Soms teveel blabla en tijdsverlies bij landingen. De kapitein was een treuzelaar en door zijn beslissingen konden we bepaalde bestemmingen niet zien; hij wou enkel vlug varen. Soms waren een paar leiders geprikkeld. Al bij al goede herinneringen.
